Kafanda resmini çekemezsen, insanı soluk gibi içine çekmek zorunda kalırsın.

Modern benlik; hurdalar, dogmalar, çocukluk anıları, gazete makaleleri, rastgele sözler, eski filmler, küçük zaferler, nefret ettiğimiz ve sevdiğimiz insanlardan oluşturduğumuz sallantılı bir binadır.

Kolum yukarı kalkar olgusunu kolumu yukarı kaldırırım olgusundan çıkarırsak geriye ne kalır? İnsan kalır.

İnsan her şeyi anlayabilir... Meltemin nasıl estiğini de, güneşte olup bitenleri de...Gel gelelim, kendisinden başka bir insanın burnunu neden başka türlü sildiğini bir türlü anlayamaz.

Ve benim insana bakışım şu, insan denen varlık, tepesine çıkamayacağım kadar yüksek, dibine inemeyeceğin kadar alçaktır. Çünkü insan çok karmaşık bir yapı; kültürüyle, edimiyle, işiyle, emeğiyle, kendini bezemesiyle, süslemesiyle, güzelliğiyle... Önemli olan tepesine çıkıp taç olmak ya da ayağının dibinde toprak olmak değil onunla lisân-ı hâl ile bir yerde buluşabilmek.

Kendi bahçesinde dal olamayanın biri, girmiş bahçeme ağaçlık taslıyor.

Kusursuz insanın benliği yoktur.

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...

Deli dedikleri etrafında neler döndüğünü çözmeye başlamış bir insandır hepsi bu.

En temel düzeyde, bilgisayarlar benim kitaplarımda insan hafızasının bir mecazi öyküsü. Hafızanın nasılları ve niyeleriyle, kendimizi kim ve ne olarak tanımlama biçimlerimizle, hafızanın nasıl da kolay bir biçimde yenilenmenin konusu olabildiği ile ilgileniyorum Neuromancer ’i yazarken, bu ilgilendiklerimin pek çoğunu bilgisayar mecazı ile ilişkilendirebilmek harika bir şey oluyordu.

Verdiği kararda aksamadan durabilen kusursuz bir insan var mıdır ki?

İnsan, istediği an özgür olur.

Ne o beni kandırmıştı. Ne ben onu baştan çıkarmıştım. İkimiz de bildiklerimizin ötesine, bulduklarımızın üstüne çıkmak istemiştik. Bir noksanlığı var sanıyorduk bütün olanların belki. Ama aslında bütünlüklerimize bahaneydik…

İnsanım, insana dair hiçbir şey bana yabancı olamaz.

Yazgını sev, yargını savun, yankını duy, yaşamını kıskan, yalanına inan.

İnsanı diğer canlılardan ayıran en önemli özellik kendini durdurmasıdır.

İnsanlar artık ve ancak içlerinde kendileri olmadığında güzeller.

Bileşmenin, birleşmenin olduğu her yerde organizatöre ihtiyaç vardır; insan da bir bileşimse eğer kendini idare edecek bir benliğe ihtiyacı olacaktır.

Bir kişinin eylemlerinden sorumlu hissetmesi için, davranışın kendisinden kaynaklandığını hissetmesi gerekir.

İnsan kendi içinde kesinlikle bir bütün değildir, homojen değildir; içinde ne var ne yok karışır, bir an bir insandır bir an sonra başka bir insan.