Ceza kaldırılabilir; ama suç insanın içinde sonsuza kadar yaşar.

Ceza kaldırılabilir; ama suç insanın içinde sonsuza kadar yaşar.

Pişmanlık alışkanlığın öldürdüğü geçici bir duygudur. İşlenilen tek bir cinayet vicdanımızı sızlatabilir. Ama cinayet çoğalınca, onlarca yüzlerce kez tekrarlanınca vicdan susar.

Her suç, onu işleyen insana pişmanlık getirecektir.

Öldürülenler, öldürenlerin peşini bırakmazlar.

Suç işlenmezse, pişmanlık da duyulmaz.

Suçu gelin etseler de kimse güvey girmeyecek.

Suç yokken suçlu arayanlar, suç varken suçlu bulamıyorlar.

Yalnız bir tane suçsuz var, bütün suçları işleyen.

Bizim bir elimizde silahımız varken diğer elimizde vicdan tartan terazi vardır.

Kiliseye hakaret mahiyetinde ağır suçlar işleyen kişi hâkimin otoritesine dayanarak en ağır şekilde cezalandırılmalıdır; suçunu pişmanlık içinde itiraf eder ve sözlerini geri alırsa yine de yargılanmalı ve bir süre komünyona sokulmamalıdır; ne kadar süreyle ve ne sıklıkla olacağına kurul kendi karar vermelidir; bundan sonra eğer suçlu kişi pişmansa, aforoza neden olabilecek suçunu ve pişmanlığını tüm kilisenin önünde itiraf ettikten sonra yeniden komünyona kabul edilmelidir.

Adalet yaşama organı üyeleri tarafından ve kanunlarla kurulamaz. Adalet insanın vicdanının içerisindedir.

Adalet kanunlarda bulunmaz. O vicdanımızın içerisindedir.

Yargı her türlü hukuk dışı eylemden, eli kolu ayağı bağlanmadığı sürece hesap soracaktır.

Her insan, yapmadığı tüm iyiliklerden suçludur.

Tehlikeli bir adam, bir yasanın arkasına saklanabiliyor.

Bir kişiye yapılan haksızlık, bütün topluma karşı işlenen bir suçtur.

Başkasının kalbini kırarken sizinki daha çok acıyor.

Ben şuna inanıyorum ki, toplum her insana eşit bir güvenlik sağlamadığı sürece, bir insanı para çaldığı için öldürmek doğru değildir.

Hırsızlara en ağır cezaları verecek yerde, toplumun bütün bireylerine yaşama olanaklarını sağlasanız ve kimse yaşamı pahasına çalmak zorunda kalmasa daha iyi olmaz mı?