Bazı şeyler bir bölüm olarak kalmaya devam eder, sadece şarkı sözleri ve melodiler veya bir dizi veya sadece bir tümce kalır.

Müzik şablon olarak ortaya çıkmaya başladığında zaten bir kelime ya da bir hisle beraber geliyor. Ben de o hissi pek değiştirmeden işlemeye başlıyorum. Bazen aylar sürüyor bazen günler... Yavaş yavaş tamamlanıyor şarkı.

Çelikten bir istem vermiş bana Tanrım Yatarım yalın tonlardan güzel ezgiler

Müzik, önce kanıma değil, mideme girdi. Nasıl girmesin, her akşam saat beşte sütümün yanında notalardan yapılmış kurabiyelerden bulurdum.

Hep bir laf vardır besteciler bunu tiraj yapmak için söylerler “bu şarkılarda yaşanmış duygular vardır “ diye. İnanmayın buna , düşünsenize bir benim 130 bestem var her birinde bir şey yaşasam 130 tane aşk yaşamam lazım olacaktı.

Elvis beni tamamıyla müziğe bağladı. Heartbreak Hotel'i duyduğum zaman, onu anladım.

Bir kitabın en iyi tarafı, içerdiği düşünce değil, tavsiye ettiği düşündür, nasıl ki bir müziğin büyüsü onun tonlarında değil, kalplerdeki yankılarındadır.

Müzik... Her bilgelik ve felsefeden daha yüksek esin verir.

Bu albüm harika anlar içeriyor ancak hepsi buna bağlı değil. İnsanlar artık ayaklarının yerden kesilmesini istiyor, benim gibi. Birçok kişisel şarkılar benim tarafımdan yazıldı. "Ruffle My Feathers" gibi. Bu kanserle ilgili bir şarkıydı. Kanser benim Showgirl turumu sonlandırmıştı. Buna olan isyanımı bu şarkıda bulabilirsiniz. (X albümü hakkında)

Ben kendime tarz oluşturmak için özel bir şey yapmadım, bir mücadele vermedim. Ben cazı keşfetmeye çalışmıyorum. Bu Amerika'yı yeniden keşfetmek gibi bir şey olur. Benim çocukluğumdan bugüne kadar dinlediğim müzik tarzı zaten çaldığım müzik tarzıydı ve bu müzikler insanın beynine, hücrelerine gire gire başka bir şey düşünemez oluyor müzikte de. Yani hissettiklerin formunda bir şeyler çalmak istiyorsun.

Aşık Veysel derseniz, akan sular duruyor arkadaşlar.

Elvis gelene kadar beni hiçbir şey etkilemedi.

Elvis'ten önce bir şey yoktu.

O sıralarda Minneapolis'te, kaldığımız otelin önünde iki adam yolda beni takip etmekteydi; tehlikenin kapıya dayandığını anladığım anda yapımcılarım Jimmy Jam ve Terry Lewis'e koşup beni korumalarını istemek yerine, onlara sırtımı dönüp cesurca oradan uzaklaştım. Bu, Nasty ve What Have You Done For Me Lately'nin doğuş hikayesidir.

Benim asıl amacım insanları mutlu edip onlara ilham vermek.

Ben de kendi kendime, “Daha önce Çanakkale Türküsü’nün içine koyduğun şiiri, İzmir Marşı’nın içine koy, bir de güzel orkestra toparla!” dedim. Çok içimden gelerek, çok heyecan duyarak yaptım.

Müzikle besleniyorum.

Modern tüketime yönelik şarkılar yazmaktan hoşlanıyorum.İnsanlar dinledikten sonra kullanılmış bir mendil gibi atıp bir sonrakine geçebilsinler diye.

Sinemayı çok istiyordum. Sinemaydı benim asıl hayat amacım. Ama tanıdık yok, bildik yok, torpil lazım. Nereden bulacağım, fakir çocuğusun... Zeki Müren’in filmini gördüm: ‘Beklenen Şarkı’. Baktım hem şarkı söylüyor hem sinemada oynuyor. Haa demek ben de yapabilirim bu işi... Sesimin de güzel olduğunu söylediler. Öyle girdim sinemaya. Şarkılarımla, bestelerimle.

Çok özel bir duruma gelmeye başladık. Tamam, bilmiyoruz cevapları. Ama bir ilerleme var ve buna ithafen bir müzik yazılması gerekiyor diye düşünmüştüm. İşte Evren Senfonisi odur.