Görülmesi en güç olan şey gözümüzün önünde duran şeydir.

Açıkça görmek lazım. Her bakan göremez, görmek için bakmak lazım.

Her şeyi birden görmeye kalkarsak hiçbir şey göremeyiz.

Din gerçek şeyleri bomboş gören bir uyurgezer gibidir.

Bizi sıkıntıya düşüren bilmediklerimiz değil, doğru zannettiğimiz şeylerdir.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Bütün dünya bana katil diyor ve tek yaptığım çocuklara gerçekleri göstermek.

Saçmalıklar yeterince sık tekrarlandığında, kulağa gerçek gibi gelmeye başlar.

Gerçeğin yalan, yalanın da gerçek gibi göründüğü bir dönemeçteyiz şimdi.

Yalnızca gözlerinle gördüklerine inanırsan başın çok derde girer, beladan kurtulamazsın, çamura saplanırsın.

Gerçekler her zaman sansasyoneldir.

Farkettiklerin bile yetmesin, baktıkların anlamını yitirsin, hatta sen de; gör!

Sanat, gerçekleri tanımamıza yardımcı olan bir yalandır.

Sanat, gerçekleri tanımamıza yardımcı olan bir yalandır.

Yalnız bir tek hata yapıyorsunuz: Siz içi dış, dışı iç gibi kabul ediyorsunuz. İçinizde olanı dışınızdaymış gibi, dışınızda olanı ise içinizdeymiş gibi algılıyorsunuz. Zihin ve duygular dışsaldırlar, fakat onları yakın ve mahrem iç hayatınız olarak kabul ediyorsunuz. Dünyanın nesnel olduğuna inanıyorsunuz, ama o tümüyle psişenizin bir projeksiyonudur. Temel yanılgı budur...

Bağımlılıktan daha zararlı bir "gerçek" yoktur.

Kazın ayağı öyle değil.

İnsanlar ışığı görmez, ışıkla görür.

Gerçeğin tersine, düşündüklerimiz ve duyduklarımız birbirinden kopuk, çelişik ve çok biçimlidir.

Bir şeyi görebilmek için onu anlamak gerekir.