Benim görüşüm şu ki, “kişiselliğin” merkezi olan bilinç, nihai gerçekliktir ve aynı zamanda bilimsel olarak aşılmazdır. Başka bir deyişle, başka bir varlıkta varlığını kesin olarak ispatlayacak bilimsel bir test yoktur. Diğer biyolojik insan kişilerin, en azından en azından bilinçli davrananların, gerçekten de bilinçli olduğunu varsayıyoruz. Fakat bu da bir varsayımdır ve bu paylaşılan insan konsensüsü, insan deneyiminin ötesine geçtiğimizde yıkılır (örneğin, hayvan bilinci ve uzatma hayvan hakları tartışması).

Hayal ettiğiniz her şey gerçektir.

Hayal ettiğiniz her şey gerçektir.

Zihniniz, içine koyduğunuz şeyi tam olarak size geri verecektir.

Bilinçimiz yaşamı nasıl oluşturuyorsa öyledir.

Farkında olmak için uğraştığımız şeyler ile gerçekten farkında olduğumuz şeyler arasında derin bir uçurum var.

Bu dünyayı yaratan, zihninizdir.

Bilinç, gözümüz açıkken gördüğümüz rüyadır.

Şey, benim onu algılayan gözlerimin önünde durmaktadır; onu görüyorum ve kavrıyorum. Ama algı, yalnızca benim yaşantımdır, algılayan öznenin yaşantısıdır.

İnsanoğlunun yaşamı iyi ve kötü arasındaki ebedi mücadeleden oluşmuştur. İyilik potansiyeli ne kadar artarsa kötülük kuvvetleri de o kadar güçlenir. Kötü denilen mevhum aslında bir yanılsamadır. İnsanoğlu kötüyü gördükçe ve ona inandıkça kötüyü gerçek kılar. İnsanoğlu karşısındaki kişide kötü bir şey görürse onun bilinci de bu gerçeği onun dünyası için yaratır. Bu yüzden herkes bir diğerinde olan sadece iyi yönleri görebilmeli, kötüleri göremeyecek hale gelmelidir. Bu tabii ki görmezden gelmeli anlamına alınmamalıdır. İyiliğin gerçeği ile kendi kendine teyit edebildiği kötülük arasındaki farkı görmeye çalışmalıdır.

Bu dünyayı yaratan, zihninizdir.

Gördüğümüz her şey kendi kafamızın içindedir.

Eğer algı kapıları temizlenseydi her şey insana olduğu gibi görünürdü.

Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

Kitaplar bize böyle olağanüstü insanlar olduğunu söylerler, buna karşılık kendi deneyimlerimiz ne gösterir?

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”