İnsanlar, anlamadıklarına daha çok inanırlar.

Pek çok muazzam gerçek vardır ki inkar etmediğimiz ama yine de tam olarak inanmadığımız.

İnkar etmekten daha inanmak her zaman daha kolaydır. Zihnimiz doğal olarak olumludur.

Korktuğu ya da arzuladığı bir şeye herkes kolayca inanır.

İnsan meseleleriyle ilgili tüm temel inançlar, kişisel bir çıkmazdan kaynaklanır.

Korku içindeyken, bir görüntü yaratırız, sonra da Tanrı deriz o görüntüye.

Bir kişinin kendisini kandırmasından daha kolayı yoktur. Kişi neyi arzuluyorsa ilk iş olarak ona inanır.

Genellikle, başkalarının bulduğu nedenlerdense kendi bulduğumuz nedenlerle daha kolay ikna oluruz.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

İki bilgi kaynağım var; biri kütüphanem, diğeri seccadem. Allah ikisinden de ayırmasın.

İnsanların çevrelerine ve kendilerine ilişkin olarak oluşturdukları düşüncelerin bir bölümü inanç; bir bölümü de bilgi biçimindedir. İnanç, bir sanı ya da bir kanıya dayanarak oluşturulup benimsenen görüşlere denir. İnanç bilginin sınırları dışında kalır, bilginin bittiği yerde başlar. Bilgi ise bilimsel yöntemlerle doğrulanma olanağına kavuşan düşünce ve görüşlere denir.

Biliyoruz ki ancak zerre kadar bir bilginin efendisiyiz. Kalan sonsuz büyüklükteki bilinmezliğinse kölesiyiz.

Sorun şu ki, insanlar inancın takdir edilmesi gereken bir şey olduğunu düşünüyor. Aslında inanç , kanıtınızın olmadığı bir şeye inandığınız anlamına gelir.

Bir kütüphane, bir inancın işaretidir.

Kur'an'ı, (Muhammed'in) hadislerini ve diğer şeriât kaynaklarını mikroskop altında incelediğim zaman vardığım sonuç şu olmuştur ki, hiçbir insan yoktur ki Muhammed'in biyografisini okuduktan sonra hâlâ ona inansın ve gerek psikolojik bakımdan ve gerekse zihinsel bakımdan sağlıklı bir insan olabilsin. Böyle bir şey mümkün değildir...

Herkes bilir ki, bütün canlı varlıklarda açgözlülüğün nedeni ya korku ya da yoksulluktur. İnsanda ise, bazen yalnız kendini beğenmişlikten gelir açgözlülük. Çünkü faydasız ve boş şeyleri gösterişle ortaya serip, başkalarından üstün geçinmeyi şanlı bir iş sayar insanlar.

İnsanoğlunu zaten açgözlü ve pisboğaz davranmaya iten de yoksunluk korkusu değil midir?

Görünmeyen şeylere duyulan korku, herkesin kendi içinde din diye bellediğinin doğal tohumudur.

İnançlarımız için rasyonel gerekçeler dediğimiz şeyin genellikle içgüdülerimizi haklı çıkarmaya yönelik son derece mantıksız girişimler olduğu unutulmamalıdır.

Herkesin her şeyi öğrendiği gün dünyanın da sonu gelecek.