Başkalarının dikkatini çekecek kadar büyük bir isme dönüştüğünüzde, peşinize düşülecek kadar da büyümüşsünüz demektir. (O)

Hiçbir zaman tek bir film ile olağanüstü bir başarı kazanmadım. Benim şöhretim yavaş yavaş oluştu. Şimdi bana, başarılı bir yönetmen olduğumu ve birçok kişinin benim hakkımda iyi şeyler söylediğini söyleyebilirsiniz. Ama aslına bakarsanız hiçbir filmim tamamen pozitif eleştiriler almadı ve gişede çok büyük hasılatlar elde etmedi.

Eylülist Rejim, en büyük ve en kolay başarısını sanat ve edebiyat alanında kazandı. Çok kısa bir zamanda ve gerekli fiyatın binde birini bile ödemeden, Türk sanatının sorunsalını, biçemini, biçimini, baş aktör ve aktrislerini değiştirmede .ok büyük başarı elde etti.

Bazı ünlüler beni hâlâ kabul etmiyorlar. "Gece Gölgenin Rahatına Bak" ilk çıktığı zaman radyolar çalmadı, tarzımı algılayamadılar, yaşımdan dolayı kıskandılar, yerden yere vurdular ve benim bu piyasada barınmamı istemediler. Halk her yerde dinleyince radyolar da mecburen çalmaya başladı. Ben bazı şeyleri başarmışım, kabul görmek isterim, saygı duyulmasını isterim.

Bugünlerde tek kabul gören akçe Instagram takipçileri. Bu açıdan değerlendirirseniz ben çok ünlü, başarılı ve zengin bir kadınım.

Düşmanlarınız mı var? Niye, gerçekten büyük bir iş başaran ya da yeni bir düşünce oluşturan her insanın öyküsüdür bu.

Şöhretlerini fiziksel bir deformasyona borçlu olanlara sanatçı unvanını reddediyorum. Ben onları soytarı olarak görüyorum.

Gazeteleri okumadım, hiç okumadım. Bu yüzden benim hakkımda ne lehte ne de aleyhte söylendiğini bilmiyordum.

Yüksek makamlar yalçın kayalara benzer. Oralara nadiren kartallar, çoğunlukla kertenkeleler çıkar.

Meyvesiz ağaca kimse taş atmaz.

İnsanların beni tanımadan hakkımda konuşmalarından nefret ediyorum.

Her oyuncu kendisi hakkında basılan her şeyin kötü olduğuna yürekten inanır.

Meşhur olacağım büyük adam olacağım diyordum. Yerlere göklere duvarlara her yere doğuş Yazıyordum meşhur oldum adam oldum mu acaba..

İnsan kendine emek verip yatırım yaparsa, tahtını ve tacını da kendi yapar. Biri birinin veliahtıysa benzeri demektir. Biri yaşarken, diğeri başarı kazanamaz. Bence taklit intihar gibi bir şey. Taklitli şöhretlerin ömrü çok kısa sürer.

Hollywood öyle bir yerdir ki; bir öpücük için size 1000 dolar öderler ama ruhunuzu satın almak için 50 cent verirler. Bunu biliyorum çünkü, ilk teklifi defalarca redederek 50 cente razı oldum.

New York’a gittiğimde bir hayalim vardı. Büyük bir yıldız olmak istiyordum, kimseyi tanımıyordum, dans etmek istiyordum, şarkı söylemek istiyordum, insanları mutlu etmek istiyordum, ünlü olmak istiyordum, herkesin beni sevmesini istiyordum. Bir yıldız olmak istiyordum. Gerçekten çok çalıştım ve hayalim gerçekleşti.

İnanılmaz derecede ünlü bir insan olarak, -özellikle bu ülkede- belirli bir süreliğine sadece insanların onayı dahilinde istediğini yapabiliyorsun. İnsanlar senin üzerinden yaşıyor ve hem sen olmak hem de senin yaptıklarını yapmak istiyor. Ama bu hiçbir zaman böyle devam edemez, çünkü bazı şeylerin olması gerekiyor; Ortalıktan kaybolman, kendini tüketmen ya da kafandaki fikirlerin bitmesi lazım. Evlenip bir sürü çocuk yapman gerek ya da şişmanlaman filan lazım. İçki ya da uyuşturucu sorunun olmalı. Rehabilitasyona girip çıkman gerekir ki herkes sana acıyabilsin. Ya da en basiti kendini öldürmen lazım. Aslında bunların hiçbiri bana olmadığı için insanlar tüm bu “kariyeri bitti, şimdi kendisi de bitti, o başarısız” açıklamalarını yapıyorlar. Ama bunlar kulağa değerlendirmeden ziyade bir dilek gibi geliyor.

Popüler oldum ve gözden düştüm, başarılı ve başarısız oldum, sevildim ve nefret edildim. Bütün bunların ne kadar anlamsız olduğunu anladım. Bu yüzden risk almaktan çekinmiyorum.

Tanrı kadar ünlü olmadıkça, mutlu olmayacağım.

18 yaşımdayken herkese 'lanet bir süperstar' olacağımı söylüyordum. Ve herkes 'evet ne olursa olsun o bir ego manyağı' diyordu. Ve şimdi.. Ha-haa.