Karakter sahibi insanlar Daima itilir, dışlanır ve yalnızlığa mahkum edilirler...

Yalnızlık sürgün edildiğinde insan kendine daha fazla yaklaşabilir miydi, yoksa aksine kendinden uzaklaşır mıydı? Bireylik kalabalıklar arasında çoğalır mıydı, silinip gider miydi?

Bir insanın kendine ait olan, onu yalnızlığa giderken eşlik eden ve kimsenin ona verip ve kimsenin ondan alamayacağı ŞEY: Bu, sahip olduğu her şeyden veya onun başkasının gözünde ne olduğundan çok daha esaslıdır.

Kendine özgü bir tarz oluşturan kişi, diğerleri tarafında anlaşılmaz ve kendine yoldaş bulamaz.

Neden böyle sessiz olduk? Neden herkes hep böyle kendi dünyasına çekiliyor?

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.

Toplum karakter için sağlıklı olduğu kadar, yalnızlık da hayal gücü için gereklidir.

Cesaretli ve karakterli insanlar her zaman diğer insanlara tuhaf geliyor.

Dünyada en güçlü insan en yalnız durandır.

Ne tuhaf bir dünya. Kimsenin işine karışmıyorum. Kimseyi incitmiyorum ve Her an kendimleyim, Böyle olunca herkes beni kurcalıyor..

İnsan kendiyle yalnızdır. Başkalarıyla birlikteyken çoğu kişi kendiyle de değildir. Her ikisinden de sıyrılıp, çıkmak gerekir.

Asıl yalnızlık, sadece taklit etmesini isteyen tüm bu nazik insanlar arasında yaşamaktır!

Ne çıkar siz bizi anlamasanız da.

Kendin olmak, başkalarına ait zamanlarda, sürüklenmemek için odandan dışarıya çıkmaman gerekir. Çıktığın andan itibaren sen yoksundur artık.

Kavak ağacını beğenen ve seven pek az kişi gördüm, çünkü dosdoğrudur.

Doğru söyleyeni dokuz köyden kovdukları yetmiyor onuncu köyün de kapısını kapatıyorlar. Ortada kalıyorsun.

Benim geçmişteki ve halen sürmekte olan en müthiş günahım geçerli görüşlere uymayan bir kişi olmaktır.

Özgür olmak çoğu zaman yalnız olmaktır.

Keşke onlar beni olduğum gibi kabul etseler.

Kalabalıklar her zaman tehlikelidir. Çünkü İçlerinde kendilerini mutlaka ucuza satan “ALÇAKLAR” bulunur!