Değişim korkusunun ve fiziksel acının hissedildiği yer aynı. Sosyal ya da duygusal acı aynen fiziksel acı gibi gerçek ve yoğun hissediliyor.

İnsan, çocukluk korkularını bir ömür boyunca içinde taşıyor.

Yaşam korkusu gerçekten duyguların korkusudur.

Kendi çizdikleri yüzden korkan çocuklar...

Yalnızlık korkusu, Türk aydınının obsesyonudur.

Bir şeye çok dikkat kesilip biraz korku veya stres duyduğumda kafamda hemen müzik çalmaya başlar. Sanki beni rahatlatacakmış gibi...

İnsanlara güvensizim, asıl karanlığım bu benim.

Herkes bilir ki, bütün canlı varlıklarda açgözlülüğün nedeni ya korku ya da yoksulluktur. İnsanda ise, bazen yalnız kendini beğenmişlikten gelir açgözlülük. Çünkü faydasız ve boş şeyleri gösterişle ortaya serip, başkalarından üstün geçinmeyi şanlı bir iş sayar insanlar.

İnsanoğlunu zaten açgözlü ve pisboğaz davranmaya iten de yoksunluk korkusu değil midir?

Hiçbir zaman gerçekleşmeyen kötülükler, bize ne kadar çok şeye mal oldu!

Hiçbir şey aramıyorum. Şimdi kendimle ilgili o zaman anlamadığım birçok şeyi anlıyorum. Neler olduğunu anlamamı sağlıyor. O kadar yakın olanlar kadar emin değilim ama bunun anlamsızlığı beni korkutuyor.

Savunmazlık yayan insanları tanıyorum. Yüz ifadeleri 'Senden korkuyorum' diyor. Bu insanlar zarar görmeyi bekleyerek tacizi davet ediyorlar, açıkça cesaretlendiriyorlar mı?

En cesur kişiler bile, ani şeylerden korkarlar.

Korku dünyasında yaşıyoruz. İnsanın hayatı bugün aşındı ve korkudan acı çekti. Çünkü erkekleri aptalca davranmaya, düşüncesiz davranmaya, tehlikeli davranmaya iten korku ...

Mizah, neredeyse her zaman makyaj yapmış öfkedir sanırım.

Korku insanı acımasız yapar.

Sabırsızlık korkudur.

Korku içinde olana, her şey hışırdar.

Dinlerin son zemini, insanın çocuksu çaresizliğidir.

Başka herhangi bir şeyden daha çok korku yaratıldı.