Bir okumuşum tam 15 sene sürece... Ve okulumu kırmışım, kırılmışım dünümde. Şimdilerde ezbere büyüdüğümü anladım, tekdüze. Bilgilerimi çöpe attığım defterlerimde bıraktım ve soru kâğıtları artık yok önümde, tıpkı sorulan sorulara cevap olamadığı gibi. Verilen cevaplara kayıtsız kalanım. Ben talanım, ortadayım, çevremde bu koca şehir; elimde dumandan ibâret bir zehir, kibirle yıkanan insancıklar ortasında binlerce çocukluğum, çantalarına koymak için bekliyor geleceğini. Ben işte oydum, şimdi buyum! Önümüze bakıp da yönümüzü bulamadık, gözümüzü açıp da yolumuza varamadık, sözümüzü tutup da ileriye adım atamadık, adımızı karaladık ama temize çıkaramadık. Atamıza rüsvâyız, şimdi ben soruyorum sayın hocam; pişman mısın? Gelecek sizin eserinizdir, ezbere nesiller yoldalar; kırmızıda geçtiler. Yeşili beklemeden meydanı boş bulan her hergele mengene oldu, ülkemi yedi âfiyetle beni de. Siz diplomasına imzalarınızı attınız. Şimdi yine soruyorum sayın hocam, pişman mısın? İmzâlarınız ateşe verdi kibritin torpilini ve yandı okul önlükleri. Üniformalarda saklanan büyük teröristleri yarattınız, kararttınız; 25 senedir beklediğim aydınlık geleceğimi, biraz abarttınız!...

Biliyor musun, politikacıların çoğunun bizim çocuklardan ödleri kopuyor, biliyorlar ki bu çocuklar ileride onlar gibileri seçmeyecekler!

Birlikte hareket ettiğimizde bu ülkenin çocuklarını dünyada dimdik ayakta duracak şekilde sağlık, mutluluk, huzurla akranlarıyla yarışacak noktaya getireceğimize inanıyorum.

İnsanın çocuklarıyla övünmesi kendisiyle övünmesi demektir.

Çocuklar bizim dediğimiz, yüzümüze utanç duymadan bakmaktır. Mal değil, mülk değil istediğimiz. Size namuslu bir dünya bırakmaktır.

Biliyorum bir gün karanlıkta kesecekler yolumuzu. Ya siz çocuklar? Nasıl anlatmalı sizlere olup bitecekleri.

Küçük çocuklara aşıladığınız nefret herkesin ağzına sıçıyor.

Gelecek nesiller için plan yaparken, erdemin kalıtsal olmadığını hatırlamamız gerekir.

Biz Müslüman Türküz. Bizi, gelecek asırlarda yine biz olarak temsil edebilecek güçlü kadrolara muhtacız.

Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde güz mevsiminde artık esmer lekeler göremeyecekiniz. Günün birinde yol kenarında toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak.

Bir okumuşum tam 15 sene sürece... Ve okulumu kırmışım, kırılmışım dünümde. Şimdilerde ezbere büyüdüğümü anladım, tekdüze. Bilgilerimi çöpe attığım defterlerimde bıraktım ve soru kâğıtları artık yok önümde, tıpkı sorulan sorulara cevap olamadığı gibi. Verilen cevaplara kayıtsız kalanım. Ben talanım, ortadayım, çevremde bu koca şehir; elimde dumandan ibâret bir zehir, kibirle yıkanan insancıklar ortasında binlerce çocukluğum, çantalarına koymak için bekliyor geleceğini. Ben işte oydum, şimdi buyum! Önümüze bakıp da yönümüzü bulamadık, gözümüzü açıp da yolumuza varamadık, sözümüzü tutup da ileriye adım atamadık, adımızı karaladık ama temize çıkaramadık. Atamıza rüsvâyız, şimdi ben soruyorum sayın hocam; pişman mısın? Gelecek sizin eserinizdir, ezbere nesiller yoldalar; kırmızıda geçtiler. Yeşili beklemeden meydanı boş bulan her hergele mengene oldu, ülkemi yedi âfiyetle beni de. Siz diplomasına imzalarınızı attınız. Şimdi yine soruyorum sayın hocam, pişman mısın? İmzâlarınız ateşe verdi kibritin torpilini ve yandı okul önlükleri. Üniformalarda saklanan büyük teröristleri yarattınız, kararttınız; 25 senedir beklediğim aydınlık geleceğimi, biraz abarttınız!...

Anlaşılan çocuklarla fincan takımları arasında pek fark yoktu. Kırıla kırıla bir tek kaldıkları gibi işe yaramaz oluyorlar, bir köşeye atılıyorlardı.

Bir büyük insanın, bir müellifin ölümünden sonra ruhunun duyabileceği en büyük bahtiyarlık, eserlerinin devamlı olarak okuyucuya, yeni nesillere arz edilebilmesidir. Bunun aksi, uğranılacak talihsizliklerin en büyüğüdür.

Biz seçimler için değil, gelecek nesiller için çalışıyoruz.

Çocuklara daha iyi bir dünya bırakmak yerine, dünyaya daha iyi çocuklar bıraksanız, sorun kendiliğinden çözülecek aslında.

Bir hayalim var: Gün gelecek dört küçük çocuğum, derilerinin rengine göre değil, karakterlerine göre değerlendirildikleri bir ülkede yaşayacaklar.

Bizi yargılayacak olan çocuklarımızdır.

Bir gün hepimizin gülerek ve konuşarak, severek ve anlayarak, geçmişe değil geleceğe bakarak, hep birlikte gerçek bir aile olabileceğimize yönelik hayalimden asla vaz geçmeyeceğim.

Türkiye'nin geleceği için çocuklarınızı okutunuz, hurafelerle mücadele ediniz. Çocuklarınızın kafalarını hurafelerle değil, müspet ilimle doldurunuz. Vatandaşlarımdan en büyük isteğim budur.

Kadınlar ırkımızın, kanının ve geleceğinin temeli. Kadın hareketinin başladığı yer burasıdır. Millet bir kez daha anneliği gururla ve özgürce seçen annelere sahipse o millet yok olamaz. Kadın sağlıklıysa halk da sağlıklı olacaktır. Kadınlarını ve annelerini ihmal eden millete yazıklar olsun. Kendini ihmal etmiş demektir. Alman kadın kavramının tüm dünyanın şeref ve saygısını yeniden kazanmasını umuyoruz.