Beni candan usandırdı cefadan yar usanmaz mı, Felekler yandı ahımdan muradım şem‘i yanmaz mı.

Ben sordukça böyle nedim'i kim kıldı nâtüvân/ Gösterir mecliste engüşt ile mînâ seni

Zülfün esîri bâkî-i bîçâre dostum, Bir mübtelâ-yı bend-i kemend-i belâ imiş...

Ne yüz ağardasun Ahmed reh-i aşkından
Ki rakîbe uyar ol yüzü karadan geçmez

Yüz çevirme inen be hey kâfir
Ölmek olmaz seven be hey kâfir

Öldürür gözlerin ey yâr elimden ne gelir
Mest oluptur iki hûn-hâr elimden ne gelir

Aşk kadehiyle içtiğim sensin,
Sevgili diye seçtiğim sensin.
Bütün dünyayı gezdim dolaştım,
Anladım ki tek sevdiğim sensin.

Lâyık degülüz çünki senün mihr ü vefâna
Hîç olmaz ise bâri cefâ vü sitem eyle

Sende haklısın. Benim yerlere göklere sığdıramadığım aşkı küçücük bir kalbe nasıl sığdıracaktın ?

Sofrandaki kırıntılar kadar bile mi olamadım?

Şimdi şiir bence senin yüzündür Şimdi benim tahtım senin dizindir Sevgilim, saadet ikimizindir Göklerden gelen bir yadigar gibi

Nasıl yar diyeyim ben böyle yare
Mecnun edip çöle saldıktan sonra
Alemin bağına bülbüller konmuş
Nidem benim gülüm solduktan sonra.

Ağlasam sesimi duyar mısınız? Mısralarımda; Dokunabilir misiniz? Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Yok derdümüze ölümden özge dahı çâre Hâsıl bu ki mihnet-zede bî-çâre-i ışkuz

Bir şûh-ı şîvekâra esîr etti kim beni/ Ne öldürür cefâsı ne gamdan amân verir

Cibrîl değil Hızr u Mesîha da olursa/ Öldürmemeğe çâre mi var ol nigeh-i mest

Nedimi bir esîr etmiş işitmiştim/ Sen ol cellad-ı din düşmen-i îman mısın kâfir?

Öldüğüme kayırmazın ey kaşları kemân
Gamzen okuna ben gidicek kim diker nişân

Ölürüm derd ü gamını vermezim nâ-ehle ben
Şimdi mi oldu beğim yoldaş yoldaş üstüne

Her insanın bağrına basacak bir eşi, her hayvanın bir partneri olurken ben yalnız mı kalacağım?