Haklı azınlık haksız çoğunluktan daha güçlüdür.

Gerçek daima azınlıktadır ve azınlık daima çoğunluktan güçlüdür. Kural olarak azınlık gerçekten bir fikre sahip olanlardan oluşmuştur.

Güçlü bir halkın bir azınlığın mutlak egemenliği her zaman ulusal saldırganlık yaratır.

Bakanlarımın ne kadar konuştuğu önemli değil, yeter ki dediğimi yapsınlar.

Çoğunluk, bu haliyle, adalet için hiçbir garanti vermez. Onlar azınlıklarla aynı nitelikteki erkeklerdir. Azınlıklarla aynı şan, güç ve para tutkularına sahiptirler.

Konsantre güç her zaman azınlığın çıkarına ve çoğunluğun zararına kullanılabilir.

Demokrasinin kötü olan bir yönü çoğunluğun tiranlığına dönüşmesidir.

Türkler, devlet yıkmakta ve devlet kurmakta birinci sınıf üstadlardır.

Demokrasinin kötü olan bir yönü çoğunluğun tiranlığına dönüşmesidir.

Çoğu hükumetin temeli korkudur.

Demokraside egemenlik çoğunluğa verilir; ve çoğunluk en iyi ihtimalle cahil, aptalca ve duygusal bir mafya değil, aynı zamanda sürekli değişiyor ve yıldan yıla değişiyor.

Devleti korumak için en uygun yöntem hiçbir zaman egemenlik imtiyazı vermek değildir.

Senato, zenginliğin azınlığın çoğunluğa karşı korunması için kurulmuş olmalıdır.

Çoğunluğun azınlık tarafından yönetimi tiranlıktır; azınlığın çoğunluk tarafından yönetimi de tiranlıktır. Her iki durumda da? senin istediğin gibi değil, bizim istediğimiz gibi yapacaksın' kuralı geçerlidir.

Putin, Stalin gibi yönetmek ve Abramoviç gibi yaşamak istiyor.

Şimdiye kadar yasa yapma hakkı hep küçük bir kesimin elinde olduğu için , yasal gasp küçük bir azınlığın çoğunluğa uyguladığı zulüm olarak karşımıza çıkmıştır.

Başkan olmak, ‘mezarlıklar müdürü olmak’ gibi bir şeydir; maiyetinizde yığınla insan bulunur, ama kimse sizi dinlemez.

Dünya, henüz başlatılmayanların gördüğü karakterlerin dışındaki karakterlerle yönetiliyor.

Okumadan yapılan siyaset tehlikelidir, belediyeciliğe benzemez. Teferruatın bilinmesi gerekir.

Şimdi sana önemli bir şey söyleyeceğim: Herkes benim zayıflığım gibi görür, ama benim gücümdür aslında; mesela ben Köy Enstitüsü fikrine inanmışımdır. İnanmış bir insan, sonuna kadar bunu yürütür; idealizmde, felsefede bu böyledir, ama ben politikacıyım, uygulayıcıyım. Ben gücüme göre gücümün var olduğu yerde, gücümü gösterebilirim. Ben dahi değilim, gücümle, tecrübemle memleket menfaatlerini en üst seviyede tutarak meselelere çözüm bulurum. Ben gücümün bittiği yerde bir politikacı, bir tecrübe sahibi bir insan olarak bir noktada, onu gelecekte tekrar uygulamak üzere bir noktada durdururum. Bu, aslında benim gücümdür. Çünkü artık gücümü kaybettiğim noktada, “Ben bu işi yürüteceğim
!” diye yürüdüğüm zaman, artık tamamıyla yok olma durumu vardır; ben gücümün bittiği yerde, her şeye rağmen, yok olucu bir harekete yönelmem. Orada dururum. Zaman, benim için önemli bir faktördür; zaman içinde imkanlar gelir önüme, bir noktada bıraktığım fikrimi yeniden uygularım. Değişen zaman içinde de bana yeni fikirler gelmemiş, o fikrin doğruluğu bende bir kanaat olarak devam ediyorsa, onu yeniden uygularım. Köy Enstitüleri meselesi de böyle olmuştur. Benim gücüm o zaman nereden geliyordu
? Partiden, Parti Meclis Grubundan, gücümü ben buradan alıyordum. Bu konuda bütün organlarda gücümü kaybetmişim. Ordunun üst kademesinde de huzursuzluk başlamış. Onun için bir süre en çok bu konuda saldırıya uğrayan, Milli Eğitim Bakanı Yücel’le, Genel Müdür Tonguç’u onların da gönlünü alarak bir süre için bu şimşekleri bu olay üzerinden uzaklaştırmak istedim. Fakat sonradan demokratik hareketleri de başlatınca, olaylar öyle gelişti ki kendi cereyanında yürüdü ve bir an geldi ki artık Köy Enstitülerini, eski gücüyle, eski ruhuyla devam ettirmek olanakları benim elimden çıktı.