Çanakkale şehitliğinde gördüğüm manzara şuydu. Şehit olanlar arasında 55 yaşında, 30 yaşında, 20 yaşında, 18 yaşında, 15 yaşında ve 10 yaşında da insanlar var. O insanlar bu ülke için canlarını vermişler. Biz bu ülkede yaşıyorsak o insanlar sayesinde yaşıyoruz. O yüzden bu ülkeye borçlu hissediyorum kendimi.

Vatanınız için öldürünüz şehit olunuz.

Bayrak inmez, ezan susmaz...

Açıkça diyorum, bizim kırmızı çizgilerimiz nettir. Başta dinimiz olmak üzere vatanımızın bölünmez bütünlüğü, devletimizin bekası ve milletimizin birliğidir. Buna ihanet eden kim varsa, siz dikin onun idam sehpasını, ayağının altındaki sandalyeyi ben çekerim. Benim milletimden vatan haini, millet haini çıkmaz.

Bedir'den Kerbela'ya, Kerbela'dan Çanakkale'ye tüm şehitlerimize selam olsun!

Bu devlet, bu ay yıldızlı bayrak, bu Cumhuriyet bizim, hepimizin.

Bizler bu ülkenin topraklarını kolay kazanmadık. Turgut Özakman’ın kitap serisini okuyan bunun farkına varacaktır. Ülkemi ve bayrağımı seviyorum. Son derece ciddi bir vatanseverim.

Vatan, kutsal bir ocaktır. Ocakları tüttürebildiğimiz nice zamanlarda, hürriyetin de, bayrağın da sahibi oluruz.

Bak oğlum. Ben bu devleti, elimde avucumda yokken, 1,5 milyon insanımı kaybetmişken, senin Yunan dediğin dünkü Osmanlı uyduruğu, Anadolu'nun yarısını işgal etmişken, halktan askerin kıçına don toplayarak kurdum. Bütün bunların üstüne sen tutup bana silah çekersen, bu şu demektir: 'Ben senden daha cesurum, ben bunu senden daha iyi kullanırım. İşte o zaman o silahın namlusunu senin ağzına sokarım!

Milleti, vatanı, bayrağı, askeri sevmek... Bu sevmek, paylaştıkça büyüyen bir sevgidir.

Hem Malatyalıyız hem Elazığlıyız. Her iki tarafı da küstürmemek lazım. Her iki tarafı da çok seviyorum. Ben şehir milliyetçisi değilimdir. Ben aslında Türkiyeliyim. Ben ülkemi severim. Ülkemin bayrağının dalgalandığı her yer benim için memleketimdir. Oradan adam çıkmaz, buradan adam çıkmaz gibi lafları da da hiç sevmem, sinir olurum. Her yerden adam çıkar.

Bu topraklar kolay vatan olmadı. Ecdadımız bu toprakları kanıyla, canıyla vatan yaptı. Çanakkale'de, Sakarya'da her köy, her kağnı ve her minare cepheye koşmuştu. İşte biz o köylerin çocuklarıyız. O minarelerin müminleriyiz. Bu yüzden siz şehitlerimizin kanlarıyla sulanmış bu vatana hepimiz aynı ihlasla, aynı şuurla sahip çıkacağız. Birliğimizi, kardeşliğimizi bozmaya çalışanlara asla fırsat vermeyeceğiz.

Ya devlet başa ya kuzgun leşe!

Beni Tunceli'ye tabutuma sarılı Türk bayrağı ile götürün.

Ülkemiz, bu vatan pek çok Seyit Onbaşılar çıkardı ama o edindiği üstün güçle, maneviyattan aldığı, o iklimden aldığı güçle o mermiyi topa sürdü ve en büyük fedakarlığı gerçekleştirdi. Bu köyde yaşadı. Seyit Onbaşı burada yatıyor. Biz de mezarının başında hep beraber dualarla yad ettik.

Ben bu bayrağın altında doğmuş bir Türk kadınıyım. Burada yaşadım, burada öleceğim.

Ben her zaman devletimin yanındayım, devletimin ve bayrağımın dibine kadar hizmetkarıyım.

Ülke olmadan ne isminiz, ne simgeniz, ne söz hakkınız, ne de halkların arasında bir kardeş olarak yer almaya hakkınız vardır; insanlığın gayri meşru çocuklarısınızdır. Bayraksız askerler, Yahudiler gibisinizdir. Ne sadakat, ne himaye bulursunuz, kimse size kefil olmaz. Adaletsiz sosyal koşullardan kendiniz için bir ülke fethetmeksizin kurtulmayı bekleyemezsiniz.

Her şeyden önce, anavatanınızdan şüphelenin. Hiç kimse bir anavatandan daha katil olmaya meyilli değildir.

Bir devlet cinayet işlemeye başladığı zaman kendine daima vatan adını takar.