Bütün dinler “öldürmeyeceksin, zulmetmeyeceksin“ diye çıkmış olmasına rağmen, din kadar uğruna insan öldürülmüş başka bir kavram var mı?

Yaralı bir insana ne hissediyorsun diye sormam, yaralı bir insan olurum.

Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır.

Halkın acıları, iniltileri arasında keyif sürmek krallık değil zindan bekçiliği demektir.

Kişi kendi mutluluğuna katlanabilmek için, bir başkasının acısını taşıyabilmeli.

Edebiyatta en huzursuz olduğum dil kurban dilidir, mağdur dilidir. Çünkü mağduriyet dilinin sonu yok. O bir süre sonra acıyı, trajediyi melodram haline getirir, çürütür. Çok ağır, çok da ayıp bir şeydir. Hiç kimse gerçek tanıklar adına konuşamaz. Gerçek tanıklar ölülerdir. Dolayısıyla biz, bize kalan tortuyu insan olma vakarıyla ve insan olma utancı, mahcubiyetiyle ele almalıyız bence. İnsanın insana ettikleri karşısında başımıza geleni değil, "Bu başıma gelenlerden sonra ben nasıl yaşıyorum?" gibi bir öz eleştiriyle hayata bakmamız lâzım.

Yazgı gaddardır, insanlar ise acınası.

Kendinizi canavara dönüştürmüşseniz, insan olmanın zulmünden kurtulmuşsunuz demektir.

Acı çekmeyenler, başkalarının acı çekebileceğini akıllarını bile getirmezler.

Her gün yoğun bir kalple uyanıyorum. Uyurken elli milyon hayvan öldürüldü. Duş yaparken bir iki milyon daha kölelik doğdu. Ben giyerken bir milyon, kahvaltıda iki milyon. Bu kelimeleri yazarken 500.000 dehşet ölüyor, hatlarını ölmek için bekliyorlar. Milyonlarca kesim mezbahalara daha fazla dayanıyor. Masum yaratıklar, ölümden korkan, boğazlarını kesmek için beklemek. Her saat altı milyon ölür. günde 24 saat. Her gün.

Zulm ile abat olunmaz. Alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste.

Savaşın kötülüğüne inanmak için daha vahşi, daha acılı fotoğraflar mı görmeliyiz örneğin? Böyle mi ikna olacağız? Daha güzel bakan babasız Ezidî çocuklar, daha çok ağlayan anneler mı görmeliyiz? Böyle hikâyeler mi dinlemeliyiz? Böyle anlarda kötü bir gazeteci oluyor, mesela rahat fotoğraf çekemiyor, ne diyeceğimi bilemiyorum. Ama Sontag’ın şu yorumunu da hatırlıyorum şimdi yazarken parça parça. Acı fotoğrafları enflasyonundan yaratılan o zehirli merak duygusuna, moderniteye bu anlamda yönelmiş klişeleşmiş eleştirilere rağmen asıl dert tüm bunlara rağmen insanlığı yitirmemek, sığlığa teslim olmamak, anlamak ve anlatabilmek.

Zulme uğrayanlar insanlığı barbarlarda arar, onlara sığınırlar.

Savaşın bir gününü görseydiniz, bir diğerini görmemek için Tanrı'ya yalvarırdınız.

İnsaniyet, adalet ve hak sözleri Avrupa’nın yalnız ağzında dolaşıyor. İcraatı ise zulüm ile, kin ile, behimiyet (hayvanlık) ile karışıktır!

Tarihi birleştiren, acıdır.

Evlerin pencerelerini tamamıyla açabilen tek bir rüzgâr biliyorum: Ortak keder.

Bir insanı barbarlığa mahkûm ettiklerinde, onun her an acımasız bir canavar olarak karşılarına çıkabileceğini de göze alıyorlar demektir.

Hayvan olmak istiyorsan olabilirsin elbette. Bunun için insanlığın acılarına sırt çevirmen ve yalnız kendi postuna özen göstermen yeterli.

Mutsuz insanlar yanı başlarında acı çekenleri görerek avuturlar kendilerini.