Sen yanmasan, ben yanmasam, biz yanmasak nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?

Felaket ve tehlike önünde birleşen kalpler, düşmana karşı birbirine kenetlenen eller toptan tüfekten müessir müdafaalardır.

Karıncalar birleşirse, filleri yutar.

Kötüler birleştiği zaman, iyiler bir araya gelmelidir; yoksa, teker teker giderler.

Faşizme karşı birleşmeyenler, faşizmin zindanlarında buluşurlar!

Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ; ya da hiç birimiz.. !

Bütün halkları 1 Mayıs’ta Taksim Meydanı’nda Kürdü, Türkü, Alevi ve Sünni’si ile bir araya gelsin bu çok önemli, “Diyarbakır’da da kalenin etrafını dolduralım. Barış zincirini kuralım. Bunların hiç biri masal değil. Yeter ki halk gönülden istesin.

Ya hep beraber ya hiç birimiz!

Şimdi biz, herkesin gözü önünde yükseklere bir bayrak çekiyoruz.

Savaşımız, Çarların, ruhani reislerin ve eşkıyaların milletimizden gaspettikleri haklarını iade için sonuna kadar devam edecektir...

Doğru bildiğin yolda tek başına kalsan da yürümeye devam et.

Vazgeçmek; Benim için bir seçenek değil. Çünkü ben bir Çeçenim ve Çeçenler asla pes etmez!

Bizden durmamızı isteyen dünyaya gülüyor ve diyoruz ki: Bu güne kadar bizim için, sizi dinlememizi gerektirecek ne yaptınız?

Kendi meslektaşlarım dahil hepsi "Bunu yapamazsınız" dediler. Esas hançeri Tersane eski Komutanlarından yedim, açık açık "Siz bu işi başaramazsınız" dediler, ben de "Başarırız" dedim. Kavga da buradan çıktı zaten.

Türklerle Kürtler bin senelik müşterek din, müşterek tarih, müşterek bir coğrafya neticesi hem maddi, hem manevi bir surette birleşmişlerdir. Bugün ise müşterek düşmanlar, müşterek tehlikeler karşısında bulunuyorlar. Bu tehlikelerden ancak müşterek bir azim ile kurtulabilirler. O halde büyük bir kanaatle diyebiliriz ki bu iki milletin birbirini sevmesi her iki taraf için hem dinî hem siyasi bir fariziyedir. Kürtleri sevmeyen bir Türk varsa Türk değildir, Türkleri sevmeyen bir Kürt varsa Kürt değildir.

Ben, sen yokuz, biz varız, Hem Ogan, hem kullarız. "Biz" demek, "bir" demektir, Ben, sen ona taparız!

Japonya'da siyasal ve ekonomik hayatta istikrarı koruma bahsinde herkesin kendini sorumlu hissetmesi, orada gördüğüm en ibret verici hususiyetti. Politikacı, bürokrat, aydın, işadamı, işçi ve tümüyle halk, bana imrendirici bir dayanışma içinde göründü. Birbirimizi yemekle kaybettiğimiz zamanlara acıdım.

Doğru iseniz, azimli iseniz, her çareye başvurmanız ve hakkınızı aramanız gerekir, iş düzelir.

İşler kötüye gittiği zaman moral bozuluyor. O zaman birdenbire her şeyi kapkara görüp, kötü düşüncelere saplanmamak gerekir. Doğru iseniz, azimli iseniz her çareye başvurmanız ve hakkınızı aramanız gerekir, iş düzelir.

Bu hastalık şunu da getirdi. Ülkede bir bütünleşme var. Yer yer görüyoruz bunları. İnsanlar birbirine yardım etmeye başladı. Eskiden komşular birbirini tanımazken şimdi birbirlerine alışverişlerinde dahi destek olmaya başladı. Anladığım kadarıyla bir hoşgörü başladı. İnsanlar ayrımcılığı bırakıp, birbirine destek olmaya başladı.