Birisi bana 'seyahat etmek neye yarar, insan kendisini hiç terketmiyor ki' demişti.

İçimizde olanlarla aramıza mesafe koyamayız.

İnsan kendinden de kaçamazdı ya. Yerini değiştirirsin, duygularını değiştiremezsin.

Üç çeşit insan vardır: Kaçanlar, direnenler ve yerinde kımıldamayanlar.

İnsanlara güvensizim, asıl karanlığım bu benim.

Cehennem, insanın kendi ciğeri

Derler ya, "İnsanlar ya yolculukta ya sarhoşken kendilerini açığa vururlar."

Sessiz insanlar en gürültülü zihinlere sahiptir.

Bir kişi kendisinden başka her şeyden kaçabilir.

İnsan kendi hapishanesinde tutuklu bir varlıktır ve bu tutukluluğunu her yere beraberinde taşır. Kaçamaması bu yüzdendir işte.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Uzaktan tanıdık oluyorum yakınlaştığım bu yabancıya.

Kendimi bildim bileli, bütün günlerimi, haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım.

Her insanın aynalara göstermediği bir yüzü ve kimseye söylemediği bir hüznü vardır.

Bazı insanlar gerçeklerle yüzleşemiyor.

İnsan başkalarını aldatma imtihanını, önce kendinde yapar.

Yalnız insanların kendi içinde başlayıp biten eğlenceleri vardır.

Hep yapılacak ya da düşünülecek bir şeyler vardır, insan yalnız oturuyorsa.

İnsana olanlar değil, o insanın içinde olanlar önemlidir.

Kim olduğunu insan ne kadar geç anlar. Kim olabileceğini ne kadar geç çözer.