Unutanlar, unutanlar

Geçmişin gölgeleri arasında el yordamıyla yolunuzu kaybedebilirsiniz.

Fısıldayan, eski düşlerle ağırlaşmış bütün o anılardan elinde olmadan korkuyordu insan.

Geçmişi düşündüğümde ben de hep hoş şeyler hatırlamıyorum.

Hiçbir şeyi kolay kolay unutmam. Benim trajedim de bu.

Biz onları hatırladığımız için değil , onlar bizi unutmadıkları için vardır hatıralar.

Bazı yerler vardır, bazı köşeler vardır, bazı binalar vardır, hatta bu binaların odaları vardır, insanı alır elli, atmış yıl öncesine götürür.

Anılarını ustaca bir yerlere saklasan, iyice derine gömmüş olsan bile, o anıları yaratan geçmişi silemezsin.

Hatıralar hem içini ısıtır, hem de seni parçalara ayırır.

İnsanın unutamadığı; aklına geldiğinde canını acıtandır...

Senaryo benim için oyunculuktan öte bir şey. Yaşadıklarımı hızla yazmam gerektiğini düşünüyorum. Öyle bir telaştayım. Bir yerden sonra insan hafızası zayıflıyor. Bugünü değil geçmişi kâğıda döküyorum. Bugün çok rutin geliyor. Çocukluğum, gençliğim, ilk gençlik yıllarım çok daha canlı nedense. İnsan 40’ına kadar yaşamalı, sonra yazmalı. Biraz böyle oluyor.

Unutmak sana göre bir şey değil.

Nitekim deniz de bağrına atılan taşı unutur ama o taş yine oradadır ve oradan bir daha çıkmaz.

Kadınlar, kendilerine yapılan birçok şeyi affedebilir; ama affetikleri şeyleri hiçbir zaman unutmaz.

İyileşme sürecinin en kötü yanı anılarla baş başa kalmak.

Sanki bu şehrin başına bir felaket gelmişti. Sanki herkes apar topar göçmeye hazırlanmış, o telaş içinde, başkalarının gözünde hiçbir değer taşımayan, yalnızca kendi geçmişini diri tutan ufak tefeğini alelacele elden çıkarmıştı.

Erkekler unutarak yaşar, kadınlarsa anılarıyla.

Yakın geçmiş her zaman felaketlerden artakalmış bir yıkıntı olarak görünür bize.

Bana hatırlama sanatını değil, unutma sanatını öğret; çünkü ben hatırlamak istemediklerimi hatırlıyorum ve unutmak istediklerimi unutamıyorum.

Bu saçmaydı. Sırf dileyerek bir şeyleri unutamazdınız.