İnsanların birbirini öldürmesinde, hayvan öldürüyor olmanın büyük rolü olduğu kanısındayım. Çünkü canlıların birbirlerini öldürmeleri konusunda var olan doğal engel, hayvan öldürmek yoluyla aşılıyor. Acı çeken bir canlı katlediliyor, kafası kesiliyor, barsakları deşiliyor, böbrekleri, ciğerleri çıkarılıyor. Normal olarak her insanda, hemcinsini öldürmeye karşı bir engel var. Ama hayvanları öldüre öldüre, onlarla aynı biyolojik koşullara sahip insanları da öldürmeyi doğal karşılıyorlar.

Yaralı bir insana ne hissediyorsun diye sormam, yaralı bir insan olurum.

Başarı, her kimsen ve ne isen, sırf sen varsın diye sen dahil, bir başkasının mutlu olmasıdır.

Bir insan acı duyarsa canlıdır. Başkasının acısını duyarsa insandır.

Herkesin bir dokunuşa ihtiyacı var.

Bizi yetersizliklerimiz barıştırır.

Bizler bir kalbe sahibiz... Eğer sen de bir kalbe sahipsen birini sev ve eğer yeterince sevgin varsa herkesi sev.

Kişi kendi mutluluğuna katlanabilmek için, bir başkasının acısını taşıyabilmeli.

Tüm sözcükler tükendiğinde, insan insanı anlamaya başlar.

Acı çekmeyenler, başkalarının acı çekebileceğini akıllarını bile getirmezler.

Birileri sancılar içinde iken, hiçbir kimsenin ilgilenmemesine dayanamam. Bu ilkem, yalnızca azınlık insanı için değil bütün insanlar için geçerlidir.

Bir hastalığı tedavi ettiğinde, kazanabilir ya da kaybedebilirsin. Ama bir insanı tedavi ettiğinde, sana garanti veriyorum, sonuç ne olursa olsun kazanacaksın.

Acımak... Ben insan ruhlarındaki derinliğin ancak, onunla ölçülebileceğine kaniim. Evet, dibi görünmeyen kuyulara atılan taş nasıl çıkardığı sesle onların derinliğini gösterirse başkalarının elemi de bizim yüreklerimize düştüğü zaman çıkardığı sesle bize kendimizi, insanlığımızın derecesini öğretir...

Anlamalıyız ki, onlar biziz, biz de onlar!

Anlamalıyız ki, onlar bizim rüyalarımızı görüyor, biz de onların rüyalarını!

Anlamalıyız ki, üçüncü dünya ülkelerindeki insanlar da tıpkı bizim gibi düşünür, endişelenir, güler ve ağlar.

Aynı koşullarda sana yapılmasını istediğin şeyi, sen de başkalarına yap!

Homo sum: humani nil a me alienum puto.

Her zaman düşünceli olun. Çünkü karşılaştığınız herkes, inanın, en az sizin kadar zorlu bir mücadele veriyor. Her insan kendi içinde savaş veriyor ve bir çözüm bekliyor.

Savaşın kötülüğüne inanmak için daha vahşi, daha acılı fotoğraflar mı görmeliyiz örneğin? Böyle mi ikna olacağız? Daha güzel bakan babasız Ezidî çocuklar, daha çok ağlayan anneler mı görmeliyiz? Böyle hikâyeler mi dinlemeliyiz? Böyle anlarda kötü bir gazeteci oluyor, mesela rahat fotoğraf çekemiyor, ne diyeceğimi bilemiyorum. Ama Sontag’ın şu yorumunu da hatırlıyorum şimdi yazarken parça parça. Acı fotoğrafları enflasyonundan yaratılan o zehirli merak duygusuna, moderniteye bu anlamda yönelmiş klişeleşmiş eleştirilere rağmen asıl dert tüm bunlara rağmen insanlığı yitirmemek, sığlığa teslim olmamak, anlamak ve anlatabilmek.