Özgür olmak çoğu zaman yalnız olmaktır.

Dertleşecek bir kedim bile yoktu.

Yalnız olmasam da kendimle başbaşayım..

Kimseyle yaşlanmak istemiyorum, kendimle bile.

Karakter sahibi insanlar Daima itilir, dışlanır ve yalnızlığa mahkum edilirler...

Derin karakterler, kendilerini topluma teslim etmezler, yalnızlıklarından ödün vermezler...

Her insan yalnızdır.

Yalnızlık sürgün edildiğinde insan kendine daha fazla yaklaşabilir miydi, yoksa aksine kendinden uzaklaşır mıydı? Bireylik kalabalıklar arasında çoğalır mıydı, silinip gider miydi?

Bir insanın kendine ait olan, onu yalnızlığa giderken eşlik eden ve kimsenin ona verip ve kimsenin ondan alamayacağı ŞEY: Bu, sahip olduğu her şeyden veya onun başkasının gözünde ne olduğundan çok daha esaslıdır.

Ben kalabalıklar için yazmadım... çalışmalarımı, zamanın seyrinde nadir rastlanan istisnalar olarak ortaya çıkacak düşünen bireylere miras bırakıyorum. Onlar da benim gibi ya da gemisi batıp ıssız bir adaya çıkan ve kendisinden önce aynı sıkıntıları yaşayan birinin izlerinin, ağaçlardaki bütün papağanlardan ve maymunlardan daha fazla teselli sunduğu bir denizci gibi hissedeceklerdir.

Kendine özgü bir tarz oluşturan kişi, diğerleri tarafında anlaşılmaz ve kendine yoldaş bulamaz.

Yalnızca içteki yakındır; başka her şey uzak.

İnsanın, kendisinden başka kimsesi yoktur!

Neden böyle sessiz olduk? Neden herkes hep böyle kendi dünyasına çekiliyor?

Hiçbir kişi, kesin olarak kendiniz geçmeniz gereken yaşamın akıntısı üzerinde bir köprü inşa edemez, hiçbir kişi ancak sen kendinle ve tek başına.

Ben ne kimseye güvenirim, ne de kimsenin bana güvenmesini beklerim.

Egoizmin en yalın biçimi de biricik olmak, “tek başına olmak”tır.

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.

İnsanoğlu, kendi dışına çıkamayan, başkalarını ancak kendi içinde tanıyabilen ve aksini iddia ettiğinde yalan söyleyen bir yaratıktır.

En uzağa giden kişi, tek başına yolculuk edendir.