Bana benden başka bir dost varsa bilmem lazım.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Ne gariptir şu ayrılık günleri... Bir dosttan da, düşmandan da ayrılsan; nedense bir tuhaf oluyor insan...

Eğer bir kimse dünya malına sahip olur da kardeşini ihtiyaç içinde görüp şefkatini ondan esirgerse, o kimsede Tanrı'nın sevgisi nasıl yaşar?

Özgürlük, çoğu zaman kişinin hiçbir yerde ihtiyaç duyulmadığı anlamına gelir.

Biriyle konuşup bölüşmedin mi, en güzel anılar boynu bükük öksüz çocuklar gibi kalıyor.

Yakınlarına karşı hoşgörülü ol.

Paylaşacak dostlarınız yoksa, iyi şeylere sahip olmanın bir anlamı da yoktur.

Benim en iyi dostum içkim sigaram. Onlar da terk ederdi olmasa param.

Aylardır dostlarıma kızgınım. Beni terk ettiklerini düşünüyorum.

Yalnız kalma fikrini seviyorum. Her yönüyle hayatımın yalnız geçmesi fikri hoşuma gidiyor. Yalnızmışım gibi hissediyorum. Buna gerçekten ihtiyacım var.

En sinir bozucu davranışın ardında bile, anlayış görmek için çırpınan mutsuz bir insan vardır.

Sizi anlayan, olduğunuz gibi kabul eden biriyle karşılaşmak için bir ömür boyu beklersiniz. Sonunda o birisinin başından beri, kendiniz olduğunu anlarsınız.

Sadece söylemek zorunda olduğum şeyleri dinleyecek birini istiyorum.

Olanaksız; sizin ışığınızı size yansıtan kaç kişi tanırsınız?

Anca beraber kanca beraberdi sözde. Hani? Neredeydi? Demek düşmeye görmeyeydi insan...

Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana/ Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf değil.

Açgözlülük büyüklüğün yerini alınca şefkat ve anlayışa da yer kalmadı.

Yalnız kalmak herkesin ihtiyacıdır.

Kalabalıktan kaçınıp az ama öz insana sımsıkı bağlanmak vardı doğamda.