Özgür olmak çoğu zaman yalnız olmaktır.

Kalemim size, kalemleriniz çocuklarınıza miras kalsın.

Yalnız olmasam da kendimle başbaşayım..

Kimseyle yaşlanmak istemiyorum, kendimle bile.

Babam insanlara sekiz yüz milyon buğday tanesi vermişti, ben de sekiz yüz bin sözcük verdim; bu kadarı yeter babama erişemeyeceğim

Karakter sahibi insanlar Daima itilir, dışlanır ve yalnızlığa mahkum edilirler...

Derin karakterler, kendilerini topluma teslim etmezler, yalnızlıklarından ödün vermezler...

Her insan yalnızdır.

Anıların yaşına ulaştık. Çocuğum yok, yaşlılığımı tatlandırabilecek torunlarım yok ama filmlerim var...

Yalnızlık sürgün edildiğinde insan kendine daha fazla yaklaşabilir miydi, yoksa aksine kendinden uzaklaşır mıydı? Bireylik kalabalıklar arasında çoğalır mıydı, silinip gider miydi?

Bir insanın kendine ait olan, onu yalnızlığa giderken eşlik eden ve kimsenin ona verip ve kimsenin ondan alamayacağı ŞEY: Bu, sahip olduğu her şeyden veya onun başkasının gözünde ne olduğundan çok daha esaslıdır.

Kendine özgü bir tarz oluşturan kişi, diğerleri tarafında anlaşılmaz ve kendine yoldaş bulamaz.

İnsanın, kendisinden başka kimsesi yoktur!

Neden böyle sessiz olduk? Neden herkes hep böyle kendi dünyasına çekiliyor?

Hiçbir kişi, kesin olarak kendiniz geçmeniz gereken yaşamın akıntısı üzerinde bir köprü inşa edemez, hiçbir kişi ancak sen kendinle ve tek başına.

Sizin asaletiniz sizinle birlikte toprak olacak, ancak benim asaletim benimle birlikte başlıyor.

Benim asaletim benimle başlar. Çocuklarımın, benden alacakları asaletle satacakları çalım ise hiçbir zaman benimki kadar haşmetli olmayacaktır.

Ben ne kimseye güvenirim, ne de kimsenin bana güvenmesini beklerim.

Egoizmin en yalın biçimi de biricik olmak, “tek başına olmak”tır.

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.