Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

Anladım Yar'la bir olmayınca, Yer'le bir oluyormuş insan.

Yeter bir nazar bin benim bigiye
Niçin hecr ile zâr zâr öldürür
(Benim gibisine bir bakış yeter, niçin ayrılık derdi ile yavaş yavaş öldürürsün.)

Birileri gidiyor, dönmüyordu; birileri ölüyor, bulunmuyordu.

Üzgünüm, koruyamadık aşkın ahengini.

Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Elveda dostum benim, elveda
Can dostum seninle dolu göğsüm
Çok önceden belirlenen bu ayrılık
Buluşmayı vaadediyor ilerde bir gün.
Elveda dostum el sıkışmadan, konuşmadan,
Üzülme ve kaşlarını eğme mutsuz.
Ölmek yeni bir şey değil dünyada,
Ama yaşamak da daha yeni değil kuşkusuz.

Ayrılık sevdanın türbesidir.

Ağlasam sesimi duyar mısınız? Mısralarımda; Dokunabilir misiniz? Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Ateş de, aşk ve ölüm gibi . Kimse kimsenin yerine yanmıyor. Ve kimsenin yangını kimsenin yangınına uymuyor..

Ayrılmak ne tuhaf... Kalan daha çok ızdırap çektiği için, giden biraz vicdan azabı duyar. Her ayrılışta galiba bir parça ölüm var, azizim...

Anahtarınla sessizce girersin eve... Ev karanlıktır... Sonra onu duyarsın... İçerideki odada bu şarkıyı mırıldanmaktadır... (Famous Blue Raincoat) işte o an aynı sessizlikte çık evden, çünkü terk edileceksin...

Ve sonsuza kadar hoşçakal! Sonsuza dek! Ah, efendim, insan severken bu zalim sözün kulağa ne kadar korkunç geldiğini hayal edebiliyor musunuz?

Sevdiğinin bir başkasıyla mutlu olduğunu görmekten daha acı bir şey varsa, O da sevdiğinin seninle mutsuz olduğunu görmektir.

Ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum okyanusta yaşayan ve yüreğini tahta bir kavalda usul usul çalan küçük hüzünlü bir peri geceleri bir öpücükle ölen ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan…

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın; unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anıların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum; sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Hüzün adres değiştirir zamanla Benden geçer sana göçer Sevdiğim...

Değil mi ki, kavuşmalarımız topal Ayrılıklarımız koşar adım.

Hoş geldin değil, hoşçakal acıtır

Nisan denizi gibi acıtır