Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Anladım Yar'la bir olmayınca, Yer'le bir oluyormuş insan.

Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

Kadınların açtığı yarayı tedavi etmenin yolu yok gibidir.

Aşkımla dost olmam.

Üzgünüm, koruyamadık aşkın ahengini.

Aşkları da vururlar, şarkıya şiir olur. Adanır anısına kanayan sevdanın.

Ağlasam sesimi duyar mısınız? Mısralarımda; Dokunabilir misiniz? Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

Fazla abartmayın.. Çünkü yerlere göklere sığdıramadığınız aşk, birgün bir hoşçakala sığacak.

Anahtarınla sessizce girersin eve... Ev karanlıktır... Sonra onu duyarsın... İçerideki odada bu şarkıyı mırıldanmaktadır... (Famous Blue Raincoat) işte o an aynı sessizlikte çık evden, çünkü terk edileceksin...

İnsanın sevmediği ile yaşaması, sevdiğinden ayrılmasından da beterdir.

Aşk bıkmakla ölür, unutmakla gömülür.

Aşkı geçtik, gözlerini açabilirsin.

Ayrılmak biraz ölmektir çok doğru

Vedaları uzatmakta mana yoktur. Zira bu, beraber olmayı değil, ayrılık sahnesini uzatır.

Fazla abartmayın. Çünkü yerlere göklere sığdıramadığınız aşk, Bir gün bir hoşçakala sığacak.

Eski sevgiliye geri dönmek, sonunu bildiğin bir kitabı yeniden okumak gibidir.

Ne güzel bir hikayesi vardı bitişinin...

Hüzün adres değiştirir zamanla Benden geçer sana göçer Sevdiğim...

Değil mi ki, kavuşmalarımız topal Ayrılıklarımız koşar adım.