Özgürlüğüm için aşkımdan vazgeçerim.

Bireysel aşkım için dünyayı veririm, özgürlüğüm için de aşkımı veririm.

Aşkım için her şeyden vazgeçerim; fakat özgürlüğüm için aşkımdan da vazgeçerim.

Beni dize gelmeye zorlayacak veya birey oluşumu ayaklar altına almaya kalkacak bir erkeğin sevgisini taşımazdım.

İrade, özgürlükten daha değerli olan tek şeydir.

Benim geçmişteki ve halen sürmekte olan en müthiş günahım geçerli görüşlere uymayan bir kişi olmaktır.

Bir sevgiyi anlamak, bir yaşam harcamaktır... Harcayacaksın!

Neymiş? Birini seviyorsak serbest bırakacakmışız. Dönerse bizimmiş. Dönmezse hiç bizim olmayacakmış. Güvercin besliyoruz sanki.

Aşkı tarif gerekirse sana, anlatayım;
Aşk ne biliyor musun?
Benim sana yaşadığım,
Senin durmadan üstüne bastığın.

Özgür olmak çoğu zaman yalnız olmaktır.

Kendini özgür bırakmak bir şeydi, o özgür benliğin sahibi olduğunu iddia etmek başka bir şeydi.

Gerçek aşk daima kişisel yarar duygusundan vazgeçme temeli üzerinde yükselir.

Özgürlük ağacı, belirli aralıklarla vatanseverlerin ve vatan hainlerinin kanlarıyla sulanmalıdır.

Tutkuyu, fedâkârlık ile sabrı kapsayan aşk, en yüksek dereceli sevgidir. İkisinin fışkırdığı pınar, 'gönül'dür.

Oysaki özgürlüğü seçmek, Başka vücutlar sevmek, Bir şehri tam kalbinden, Beyninden vurup gitmek var aklımda.

İnsana ait sistemin tamamen dışında kalmak, yapabilirsen eğer isminle ilgilenmemekle başlar.

Nasıl olur da insan kendine uygun gördüğü rol uğruna, kendini ortadan kaldırır?

Sevmenin de sevilmenin de bir bedeli var, aşar tenimizi.

Kurallara kurban ettik tüm aşkları.

Her bakımdan genel özgürlüğüm beni diğerlerinden oldukça farklı bir varlık yaptı.