Korku içinde olan toplumları, kıt zekalı, gözü dönmüş kimseler yönetir.

Türkiye freni patlamış, uçuruma sürüklenen yolcu dolu bir otobüs misali. Birileri hala “en iyi kaptan bizim kaptan” diye içerde tempo tutuyor!

Demokraside egemenlik çoğunluğa verilir; ve çoğunluk en iyi ihtimalle cahil, aptalca ve duygusal bir mafya değil, aynı zamanda sürekli değişiyor ve yıldan yıla değişiyor.

Demokrasi bireysel cehaletlerin ortak aklına dair hazin bir inançtır.

Türkiye'yi yönetenler ne Türkiye tarihi, ne Kürt tarihi ne de komşu devletlerin tarihi hakkında gram bilgi sahibi değil. Türkiye'yi yönetenler komşularının kim olduğunu dahi bilmiyor.

Bu ülkede gerçekten diplomat yetişmiyor mu? Yetişiyor da sesini mi duyuramıyor? Ne olur? Bana yardım edin; aklımdan kuşku duymaya başladım. Acaba ben mi yanlış düşünüyorum? Yaşım nedeniyle olup bitenleri artık anlayamıyor muyum? Bugün söylediğini yarın söylemedim diyen, yapan şerefsizdir deyip daha sonra yaptımsa yaptım diyen, kol kola gezdiklerini, övdüklerini en ağır şekilde cezalandıran, hukuku farklı anlayan bir yönetimle nereye gidebiliriz?

Halbuki, şu anda, sosyalizm ve cumhuriyet mücadelesi aynı yerdedir. Yazık, cumhuriyet düşmanlığı, şimdi sosyalizm düşmanlığıdır; anlayamıyorlar mı, yoksa yerlerini mi buluyorlar, şu anda bir cevaptan yoksun haldeyim.

Cumhuriyet ile sofuluk birbirinin düşmanıdırlar.

Okumadan yapılan siyaset tehlikelidir, belediyeciliğe benzemez. Teferruatın bilinmesi gerekir.

Devlet doğal olarak iktidardakileri zengin ve gösterişli yaşam sürmeye sürükler. İktidarda yaşam olanakları çoğalır, yaşam koşulları değişir. Egemenlerin dağıttıkları ücret ve ödüllere ilişkin giderleri artar. Zamanla gelirler, giderleri karşılayamaz olur.

cahil, çağın akışından habersiz, dünya görüşünden yoksun ve ruhen hasta bir adamın, ta 1908 ihtilâline kadar, Osmanlı imparatorluğunun idaresine kayıtsız şartsız ve sorumsuz el koyuşunun hikâyesidir.

Her biri kendince zulüm etmekte: İnsan bir memur görünce eşkıya sanıyor...

Parça parça etmişler insanları, ustalıkla düşman etmişler.

Kuvvetli bir hükümdarın adil bir veziri, efendisinin bütün adaletsizliklerini tamir edebilir. Fakat bizzat vezir de zalim olursa devlet binası yerle bir olur.

Bütün evrende her şeyin yaratıcısı ve efendisi olan bir Tanrı vardır... İnsan topluluğunun en iyi yönetim biçimi de tek bir kişi tarafından yönetilenidir.

Platon der ki: Günün birinde filozoflar kral ya da krallar filozof olursa, insanlık o zaman mutluluğa kavuşur.

Halkın yararından söz edenler, aslında kendi çıkarlarından başka bir şey düşünmezler.

Kralların meclisinde felsefenin yeri olmaz.

Halkı disiplin ve barış içinde tutmak isteyen kurucularının dine dair getirdiği kuralların kabul görmesi için bunların kendilerinden değil de bir tanrıdan ya da insan üstü bir varlıktan kaynaklandığı sanısını yaymışlardır.

Üç beş budala siyasetçinin yıktığını onarmak için on yıllar yetmez.