Toplumsal Sorumluluk

Eğer, bilmiyorlarsa kabahat kimin? Kabahat, benimdir. Kabahat, ey bu satırları heyecanla okuyacak arkadaş; senindir. Sen ve ben onları, yüzyıllardan beri bu yalçın tabiatın göbeğinde, herkesten, her şeyden ve her türlü yaşamak zevkinden yoksun bir avuç kazazede halinde bırakmışız. Açlık, hastalık ve kimsesizlik bunların etrafını çevirmiştir. Ve cehalet denilen zifiri karanlık içinde, ruhları, her yanından örülü bir zindanda gibi mahpus kalmıştır. Bu zavallı insanlardan, sevgi, şefkat ve insanlık namına artık ne bekleyebiliriz? Bu iklimin çoraklığı, ruhlarını kurutmuştur. Bu ıssızlık ve bu gurbet onlara müthiş bir egoizm dersi vermiştir. Onun için her biri kendi yuvasında bir kunduza dönüşmüştür.

Sağ ve sol adına başvurulan "bireysel terörü" kamuoyu önünde kınamak, suçlamak ve bu yolların "çıkmaz sokaklara" saplanıp kalacağını göstermek hepimizin görevidir. Tabii yüreklerinde insanlık sevgisi olanların...

Benim hakkımda ne düşünürseniz düşünün hala sizin çocuğunuzum bana öylece sırtınızı dönemezsiniz.

Unutmayınız ki asli görevimiz çocuklarımızı korumak ve kollamaktır. Bağnaz ve yobaz zihniyetlerin sömürülerine hizmet ettirmek değildir.

Ben hocayım. Ülkenin önünü açmak için yalnız okuldaki eğitim-öğretim ile hocalık bitmez. Toplum yararına da kullanmak mecburiyetindeyiz.

Ümmet-i Muhammed bizim için kişisel çıkarımızdan çok önce gelir.

Eğer hepimiz üzerimize düşeni yaparsak, kısa bir süre sonra çok daha güzel bir Dünya'da yaşamaya başlarız.

Büyük bir virüs salgınının yaşandığı günümüzde, bütün dünya ile birlikte ülkemiz, çetin bir imtihandan geçiyor. Meselenin ciddiyetinin farkında olan herkes, üzerine düşen tedbir ve vazifelere riâyet ederek, bu salgının bir an evvel ortadan kalkması için seferber olmuş durumda. Fakat bu büyük mücâdelenin en ön cephesinde, büyük bir risk altında, gece-gündüz demeden, cansiperâne mücâdele eden sağlık çalışanları bulunuyor. Kendilerine, bu fedakârca gayretleri sebebiyle minnettârız, şükran borçluyuz.

Kaynaklarınızı daha eşitçe paylaşmak isteyip istemediğinizi bile bilmiyorsunuz. Dünyayı besleyecek yiyecekleri çöpe atarken, her gün yüzlerce insan açlıktan ölüyor.

Yaşamımız önem verdiğimiz olaylara karşı sessiz kaldığımız gün son bulmaya başlar.

Hayatın en ısrarcı ve acil sorusu şu: Başkaları için ne yapıyorsunuz?

Beni korkutan kötülerin baskısı değil iyilerin kayıtsızlığı.

Toplumdan aldığını, topluma geri ver; Senden önce gelenler de, aynı şeyi yaptılar ve onlar, ne ektilerse, sen onu biçiyorsun.

Toplumda muhtaç durumda olanlara ilgi göster.

Gençliğin görevi yozlaşmaya meydan okumaktır.

Tüm dünyada hayalleri olmayan tek genç, battaniyesi olmayan tek bir yaşlı, eğiticisi olmayan tek bir çocuk olduğunda, hiçbir şekilde kendimizi rahat hissedemeyiz.

Bu kadar açgözlü ve bencil olmayın. Dünyada sizin kocaman evlerinizden ve gösterişli mağazalarınızdan başka şeyler de olduğunun farkına varın. İnsanlar açken siz arabalarınızın benzini için üzülüyorsunuz. Bebekler susuzluktan ölürken siz son modeller için moda dergilerini karıştırıyorsunuz. .

Herkesin hakkını, ücretini veriniz! Kanûnlara, hükûmetin emirlerine karşı gelmeyiniz! Vergilerinizi vaktinde ödeyiniz! Allahın, doğruların yardımcısı olduğunu hiç unutmayınız!

Komşunuzun duvarı yandığında bu sizi ilgilendirir.

Dünyaya bir hizmette bulunmayı istemek ve çabalamak, insanlığın mutluluğunu, refahını ve erdemini gerçekten artıracak bir şey yapmayı hedeflemek bu hepimiz için mümkün olan bir seçimdir; ve kesinlikle denize açılmak için iyi bir sığınaktır.

Başları dik bir şekilde yeni yaşamı kuran bu direngen halkın yaralarını sarmak, katliamı tanımak ve Ezidi halkının talebi doğrultusunda çalışma gerçekleştirmek hepimizin ortak görevi olmalıdır.

(…) İçtenlikle inanıyorum ki, beni yetiştiren ve her şeyimi ona borçlu olduğum halkıma yaşamım boyunca mütevazı bir hizmette bulunabilmişsem; bunu otuz yedi yıllık mesleki görevimden çok, üç buçuk yıllık Barış Derneği Başkanlığı'nda yerine getirebildim (…)

Kendinize gelin Atinalılar! neyi bekliyorsunuz? Zeus hakkı için, evet, zora gelmeyi bekliyorsunuz. Şimdi olup bitenleri nasıl değerlendirmek gerekir? Ben kendi adıma içine düştüğümüz utancın özgür insanlar için en büyük zorlama olduğunu düşünüyorum.

Pasiflik, adaletsizliği savunmakla aynı şeydir.