Sanat ve Edebiyat

Gerçek şair ve yazar sokakta olmalı. Sokağın nabzını tutmalı. Sokaktaki insanı tanımalı. Sadece sokakla kalmamalı ama üst makamlarda da evlerde de bulunmalı. Büyük salonlarda yer almaları gerekir. Sadece müstesna toplantılara katılmak bir yazar, şair için son derece yanlış bir harekettir. Ben milletimle beraber yaşamaktan, onların birtakım zaaflarını görmekten, güzelliklerine şahit olmaktan üzüntü duyan ya da zevk alan bir kimseyim.

Bir yazarın içinde daima iki kişi olmalıdır: Yazar ve eleştirmen.

Yazarda gözyaşı yoksa, okuyucuda da gözyaşı olmaz. Yazarda sürpriz yoksa, okuyucuda da sürpriz olmayacaktır.

Bence tanımı gereği, insanca doğru olan bir şey yazmak için biraz yaşamanız gerekiyordu.

Kurgu, bize tekrar tekrar doğruları söyleyen bir yalandır.

Biz ülke olarak söze çok önem veririz, çok güzel şairlerimiz var. Bazı şeyler çok olduğu için kıymet bilmiyor olabiliriz ama su yolunu buluyor. Ben sözün müzikten de önemli olduğunu düşünenlerdenim.

Bir kitabın en iyi tarafı, içerdiği düşünce değil, tavsiye ettiği düşündür, nasıl ki bir müziğin büyüsü onun tonlarında değil, kalplerdeki yankılarındadır.

Yazar ağzını kapamalıdır ki eseri kendininkini açsın.

İyi roman her şeyden önce sabit bir fikir ya da yıkıcı bir sorudur.

Gerçek yazarlar analarının rahminden değil, kalemlerinin ucundan doğarlar.

Yazmak, gizemli, tutkulu ama çoğu kez yorucu bir serüvendir; bu yüzden aşka benzer.

Dünyada bütün trajediler ölümle, tüm komediler ise evlilikle sonuçlanır.

Kulağa hitap ediyorlar; belleğe hitap etmek istiyorum.

Edebiyat ormanda vahşi büyümez.

Edebiyatın tanrılar tapınağına ihtiyacı yoktur.

Yazmayı yazmak için severim. Bir insanın nasıl sesi olur da söylerse ben de bir kuş öter gibi yazdım. Yazmak hayatımın büyük bir hazzıdır. Ve katiyen şöhret düşünmezdim. Çocukluğumdan beri içimden çıkmak isteyen bir sanat arzusu vardı. Çocukken de hikâyeler tasavvur eder, o vakit hikâyelerimi bir aktris gibi oynardım. Hiçbir gaye düşünmedim.

Sanatın siyasetle hiçbir ilişkisi olmaması gerektiği düşüncesinin ta kendisi siyasal bir tutumdur… Geçmişteki yaptıklarıma baktığımda, siyasal bir amaçtan yoksun olduğum her durumda, cansız kitaplar yazdığımı, dokunaklı bölümlerin gösterişine kapıldığımı, anlamsız tümceler, süslü nitelemeler kullandığımı ve yapıtı genel olarak ipe sapa gelmez şeylerle doldurduğumu görüyorum.

Yazar ağzını kapamalıdır ki eseri kendininkini açsın.

Önemli olan on sayfa yazıp bir cümle söylemek değil, bir cümle yazıp on sayfa söylemektir.

Yazmak, olağanüstü bir tesellidir...

Bir yazarın görevi, kime kırılırsa gelsin, gerçeği, her zaman doğruyu yazmak ve konuşmak ve kaydetmek.

Bir milletin yaşadığı acılar, edebiyatına ve sanatına şekil verir. Ortaya çıkan eserler de o acıların unutulmamasını sağlar.

Kitaplarımın kapakları için yaptığı çalışmaları her zaman çok sevdim. İçeriği yansıtan değil, derinleştiren kapaklardı onlar. Benim yazdıklarımla onun çizdiği desenler arasında büyük uyum vardı.

Dickens ve Dostoevsky ve Woody Guthrie ‘nin anlattığı öyküler benim söyleyebileceğimden çok daha iyi oldukları için aklıma yerleştirmeye karar verdim.