Hayvan Hakları

Sorun “endüstriyel hayvancılık” değil. Problem hayvancılığın tümü; problem hayvan kullanımlarının tümü.

Yıllar önce hukuk fakültesinden bir arkadaşımın hamster'ını sahiplenmiştim. Bir gece hamster hastalandı, ben de acil hizmet veren bir kliniği aradım. Veteriner, acil ziyaretler için asgari ücretin 50 dolar olduğunu söyledi ve bana 3 dolara 'yenisini' alma imkanım varken neden o hamster için bu kadar masraf yapmak istediğimi sordu. Buna rağmen hamsterı o veterinere götürdüm, ama bu olay, hayvanların ekonomik meta statüsünü net biçimde idrak etmemi sağladı.

ABD'de insan köleliğini meşrulaştırmak üzere öne sunulan gerekçelerden biri, kölelik kurumu olmasa kölelerin çoğunun var olmayacağıydı. ABD'ye getirilen ilk köleler çocuk doğurmaya zorlanmış ve çocukları da mal olarak kabul edilmişti. Böyle bir sav bugün bize saçma gelse de, -ister insan ister hayvan olsun- bir mülkiyet kurumunun meşru olduğunu varsayıp, sonra da bir mala mal muamelesi etmenin doğru olup olmadığını soramayız. Bu sorunun yanıtı başından bellidir. Öncelikle, hayvan (ya da insan) mülkiyeti kurumunun ahlaken meşru olup olmadığını sormamız gerekir.

Hayvanların hak anlayışını geliştirmemiş olmaları ya da bunu kavrayamacak olmaları önemli değil. İnsanların haklardan yararlanmak için potansiyel olarak bu anlayışı geliştirebilecek olmaları ya da bunu kavramaları gerekmiyor. Örneğin, ileri derecede zeka geriliği olan bir insan bir hakkın ne demek olduğunu kavramayabilir, ama bu, onu en azından kaynak muamalesi görmeme temel hakkından mahrum bırakabilleceğimiz anlamına gelmez.

Hayvan haklarını kabul etmek, his ve duyguları olan hayvanlara eşya veya mülk muamelesi yapmama gibi bir sorumluluğumuz olduğunu kabul etmek demektir. Buradaki ilginç soru ise ineğin kendisine gaddarca davrandığı için çiftçiye dava açıp açmayacağı değil, öncelikle ineğin neden çiftlikte olduğunu sormak olacak.

İnsan olmayan herhangi bir duyguyu mülkümüz olarak, bir kaynak olarak, amaçlarımız için kullandığımız ve öldürdüğümüz bir şey olarak değerlendirmeyi haklı çıkaramayız.

Hayvan hakları teorisi sadece hayvan refahı teorisi ile tutarlı değildir... Hayvan hakları, insanlar ve insanlar için dramatik toplumsal değişiklikler anlamına gelir.

Eğer hayvanlar sizin için gerçekten değerli ise, onları yiyemez, giyemez, sömüremez ve kullanamazsınız. Bu bukadar basittir!

Çok doğal olmayan hayatlar yaşıyorlar çünkü insan dünyasının bir parçası değiller ve hayvan dünyasının bir parçası değiller.

Refah reformları ve bütün” mutlu "sömürü hareketi" bebek adımları " değildir."Onlar büyük adımlar–ciddi bir geri yönde.

Hayvanlar mülkiyet olduğu için, insanlara verilirse işkence olarak göreceğimiz "insancıl muamele" olarak düşünüyoruz.

Onlar ölene kadar hayata geçirdiğimiz evcil hayvanlara iyi bakmalıyız. Daha fazla evcil hayvan getirmeyi bırakmalıyız.

Refah reformları, doğası gereği, sadece hayvan hakları hedeflerine ulaşılan hızı geciktirmeye hizmet edebilir.

Veganizm olmadan hayvan hakları kölelik ile insan hakları gibidir. Hiç mantıklı değil. Hicbir sorun yok.

Köpekler ve kediler gibi evcil hayvanlar savunmasız ve tüm ihtiyaçları için bize tamamen bağımlıdır.

Hayvan hakları ve hayvanların 'insancıl' katliamı hakkında aynı anda konuşamayız.

Tüm canlı varlıkların en az bir hakkı olmalıdır—mülk olarak ele alınma hakkı.

Hayvanlara karşı ahlaki yükümlülüklerimiz hakkında açıkça düşünmüyoruz.

Bir hayvanın herhangi bir hakkı varsa, yememe hakkı vardır.

Daha fazla evcil hayvan getirmeyi bırakmalıyız.

Hayvanların kaderi gülünç görünme korkusundan daha önemli benim için, insanın kaderiyle inceden inceye bağlı çünkü.

Biz, kan göllerinin ve bir dizi keskin kancaların bulunduğu kesimevlerinde, üstü başı kanla kaplı, korkunç bıçaklarla silahlanmış adamlar tarafından asılan ölü hayvan bedenlerinin olduğu yerlerden geçerken yaşayacağımız o berbat anı kısaltmayı, bunu yaşamak zorunda olmayacağımız zamanların gelmesini amaçlıyoruz.

Bir tosunun ölü bedeniyle bir insanınki arasında çok fark var mıdır? Parçalara ayrılmış dudaklar, birbirine girmiş iç organlar, fazlasıyla benzer: ilkinin kesimi ikincisinin katlini kolaylaştırır, özellikle bir liderin emri çınladığında, ya da taç giymiş efendinin sözleri uzaktan geldiğinde, "Merhamet etmeyin."

Biz artık kesime götürülen kuzuların melemesini, öküzlerin böğürmesini, domuzların inlemelerini ve insanın içine işleyen çığlıklarını duymak istemiyoruz.