#vicdan

Kötü bir davranışta pişman olmuyorsan, vicdanın çürümüştür.

Ben her zaman vicdan azabı ile hayvan eti yedim.

Politika için yaratılmadım. Çünkü hasmın ölümünü istemekten ya da kabul etmekten acizim.

Bütün dünyayı kazanıp vicdanını kaybetmenin insana faydası nedir?

Beden, vicdanın ilgilenmesi ve kullanması için bir şeyler sağlar.

Ahlaklılık ölçülemez, bu, içten gelen bir şeydir.

Adalet, vicdanımız ile yasa arasında bir yerde duruyor. bu nedenle yasa adaleti sağlamada tek başına yeterli olamaz.

Cinayet işleyenler, kurbanlarıyla birlikte kendi huzurlarını da öldürürler.

Vicdanlarıyla birlikte yitirdikleri bir şey daha vardı: mutlulukları.

Vicdan azabı korkunç bir duygu. Beklemek ondan daha korkunç.

Vicdanını yitirmiş bir dünyadan başka nedir ki cehennem?

Ölmüş olması insanı alçaklıktan kurtarmaz ki.

Bir gün Gazzeli çocuklar için, Mescid-i Aksa'da şehit edilenler için, Suriye için liderler omuz omuza yürürse o zaman dünyaya barış gelir. Biz tek yürekle konuşmaya devam edeceğiz. Bizim yüreğimiz insanlık vicdanının yüreğidir.

Her kim ki vicdan muhasebesi yapmıyorsa adam değildir, şerefsizdir, insan değildir.

İyi ne? Kötü ne? Ben haz peşinde mi koşmalıyım? Yoksa benim bir ödevim var mı? Ben bir vicdana sahip miyim?

İnsan her zaman vicdanın sesini dinlemelidir.

Hiç şüphe yok ki, her zaman vicdandan yoksun kimseler bulunur. Böyle kimseler aynı zamanda dini kendi karanlık siyasi görüşlerine alet ederler. Fakat şunu da unutmamalı ki, dini veyahut mezhebi kendileri için suistimal edenler yüzünden, din ve mezhepleri sorumlu tutmak mümkün değildir. Bu adi kimseler, kendi adi içgüdüleri için suistimal edecekleri başka müesseseler varsa, hiç çekinmeden onları da istismar ederler. Parlamentoda böyle boş kafalı bir kimse kalkıp kendi siyasi menfaati için, dini suistimal edecekse, bu hareketini haklı gösterecek fırsatı nimet sayar. Eğer böyle bir kimsenin ahlaksızlığından dolayı, din ve mezhep sorumlu tutulur ve bu müesseseye hücum edilirse, yalancı artık herkesi kendine şahit tutar. Kendi hareketinin ne kadar haklı olduğunu ve dinin kurtulması gerektiğinden dolayı kendisine müteşekkir kalınmasını ileri sürer. Sonunda işi yaygaraya boğan bir kimsenin kavgaya sebep teşkil ettiğini kimse fark etmez. Yahut hafızası zayıf olan kamuoyu bunları hatırlamaz. Böylece adi herif, hedefine ulaşmış olur.

Ben sizi vicdan olarak adlandırılan hülyadan azat ediyorum.

İyi bir iş yaptığımda kendimi iyi, Kötü bir iş yaptığımda kendimi kötü hissediyorum. İnandığım tek din bu!

Hayatım boyunca hiç kimseye suç işlemiş adam değilim. Ve bağışlanmamı diliyorum. Kimse kendi kendine bakmasın, siz hepiniz benden daha çok suçlusunuz. Ben şehit analarına, yalan söylemeyen şahitlere, ben gökteki kartala, denizdeki balığa sesleniyorum, ben yuvasını yitiren kuşlara, yıkandığım ırmağa, değerlendiremediğim vakitlere sesleniyorum... Bağışlasınlar beni...

Kavisin dağ eteklerindeki her bitki ve hayvan canlısı benim için bir tutku nesnesiydi. Onlarda, sanki kutsal bir mana varmış gibi bakardım. Onlar benim için ben onlar için yaratılmış birer arkadaştık. Peşlerinden çok koştum aşkla. Benim aşkım biraz böyleydi. Halen bu konuda en affetmediğim hareketim avladığım kuşların başını hiçbir acıma hissi duymadan koparmamdı. Özne-nesne anlayışı altındaki derin tehlikeyi bu olaylar kadar hiçbir anlatım bana göstermedi. Ekolojik tercihim çocukluğumun bu tutku ve suçunun itirafıyla yakından bağlantılıdır. Avcılık kültüründen kalma bu büyük ruh tehlikesinin birer avcılıktan ibaret olan ‘güçlü sömüren, buyurgan adamın’ sanatı olan iktidar ve savaşlarının maskesini düşürmekle ancak giderebilecektim. Bitki ve hayvanların dilini anlamadıkça ne kendimizi anlayabilecek ne de ekolojik toplumcu olabilecektik. Beni bırakmayan bitki ve hayvanlarımın anılarına böyle anlam verecektim.

Akl-ı Selim, kutsi bir isyandır ve bunu gönüllerde gezdirmek aşkının ateşi hiçbir zaman söndürülemeyecektir. Promethe, Kafkas Dağları’nda değil, gönül dağlarındadır ve zincirlerini kırmıştır. Mabudumuz fazilettir. Amali fazilet ise hürriyetsiz mümkün değildir. Hürriyetlerin akdem ve akdesi fikir ve vicdan hürriyetidir.

Hep özgür vicdanlıydı, aramızda bir o kendini dinledi.

Et yemekten hoşlanmıyorum çünkü; domuzların ve kuzuların nasıl öldürüldüğünü gördüm. Onların acısını gördüm ve yaşadım. Yaklaşan ölümü hissediyorlardı. Dayanamadım, çocuk gibi ağladım. Koşarak bir tepeye çıktım, nefes alamıyordum boğuluyorum sandım. Kuzunun ölümünü yaşadım.