#toplumsal eleştiri

Üç ihaneti yaşıyoruz. Bir, kemalistlerin kemalizme ihanetidir. İki, müslümanların islama ihanet tarihindeyiz. Üç, meslek ve/veya kariyer sahiplerinin mesleklerine ihanetini görüyoruz.

Her biri kendince zulüm etmekte: İnsan bir memur görünce eşkıya sanıyor...

Uygunluk üretmeye adanmış olanlardan nasıl nefret ederim.

Kimileri "ne çok kendinlesin, kendine acıyorsunu" çarptılar suratıma. Eğlendirici değilsem, kapkaranlığıma dayanamıyorlar. Verdiğim zekat yetmiyor mu? Söz bıçkınlığım? Alsanıza acımı siz de dev dalgalar biraz koynunuza? Soğuksunuz. Buzsunuz, benden beter!

Şu üzülmesin, bu üzülmesin diye düşünüp onlar gibi bencil olamadığımız için bu haldeyiz işte.

Yanlış insanlara doğruyu anlatmaya çalışmanın bir anlamı yok.“ "Eylemsiz sol gevezelik, halka hiçbir şey veremez!” “Gönüllü köleler, özgür olmak isteyenlerden nefret ederler.

Anadolu çıplak
Yalınayak
Karnı aç
İstediği
Bir lokma ekmek
Bilmez tatlı yemez
Girer patronun cebine emek
Bir yanda
Kadehler yan yana
Şampanyalar patlar
Yalınayak çocuklar
Yok bir lokma ekmek
Karnını doyurmak gerek
Suçları fakir olmak
Ağlamak istiyorum
Ağlamak.

Sokaktaki kadınlar neyi arıyorlar? Vallahi bunun tek cevabı var, nefsinin arzusunu arıyorlar, şehvet arıyorlar. Kadınlar sokağa çıkarken adeta vitrinlere koyulup satılacak mal gibi cilalanıyor, etrafın şehvetini çekmeye çalışıyor. Müslüman böyle olamaz.

Bacağına geçirdiği kot pantolonuyla sokakta dolaşan kadınların arasında hangisi Müslüman’ın, hangisi Yahudi’nin karısı veya kızı belli oluyor mu, mertçe söyleyin!

Adalet yıkılmıştır Türkiye’de. Adalet satılmıştır. Resmen alınan satılan eşya haline gelmiştir adalet.

Ancak sözlerimi boşa harcıyorum, çünkü kötülük bugün öylesine yerleşmiş ki, kimi suçlayacağımızı veya reforma nereden başlayacağımızı bilmek çok zor.

Genellikle önemli ve büyük sorumluluklar gerektiren makamlar, kendilerine layık olanlarla değil de, olmayanlarla doldurulmaz mı? Aristoteles’ten günümüze iki bin üç yüz yıldan beri değişmemiş gerçekliklerden biri de bu değil midir?

Üç beş budala siyasetçinin yıktığını onarmak için on yıllar yetmez.

Kanunlar örümcek ağlarına benzer: Güçsüz ve hafif şeyler ona yakalanır; daha ağır olanlar ise onu parçalayıp geçer.

Kadını gebe bırakan erkekler olmasına rağmen sorumluluk almaya yanaşmaz ve onu bu sorunla baş başa bırakır, üstelik yargılar ve sorgularlar.

Başbakan, meydanlarda soruyor: Bunlar 28 Şubat’ta neredeydiler? Eylemci, Twitterdan yanıt veriyor: Kreşte! Başbakan haklı. Bu Twitter hakikaten başa bela.

Ana akım medya, yazılı görsel bütün şeyleriyle, bir öğrenilmiş cehaletle hükmünü icra ediyor. Cehalet olduğu su götürmez. Sadece bugün ülkenin gündeminde konuşulan şeylerin konuşulma biçimine baktığında, bu hükmü bir çocuk bile verebilir. Ama bu cehalet bu insanın anamnezinde, yani gerisinde, hikâyesinde böyle bir cehaleti açıklamaya yetmiyor. Bu topraklar, hikmet adamlar toprağı. Dünyanın bütün önemli sözlerini söyleyenlerin hepsiyle hısım akrabayız. Bu topraklar aynı zamanda düşman icat etmeden hükümranlık sürülebilecek topraklar değil. Herkes birbirinin kuyusunu zehirliyor, herkes. Yani, kim bir su başındaysa, öbürünün suyunu zehirleme çabası içinde. Böyle idare edilebiliyor bu topraklar. Hani, hep sorun çözme kabiliyeti yok denir. Ben bunun bir yönetim biçimi olduğunu düşünürüm. Kabiliyetsizlikten değil, böyle yönetmeyi tercih etmelerinden kaynaklanan bir şey olduğunu düşünürüm.

Ben de Türk'üm, Allah başka bir keder vermesin.

Belki politikacılar bunu farklı kabul ediyorsunuzdur. Politik sınıfımızla konuşun, kesinti ile dolu bir ülke olduğumuzu doğrular.

Köktenciler binaları yıkmaktan daha fazlasını istiyorlar. Bu tür insanlar, kısaca açıklamak gerekirse; ifade özgürlüğünü, çok partili bir politik sistemi, yetişkin insanın evrensel sorunlarını, hesap verebilir bir hükümeti, Yahudileri, homoseksüelleri, kadın haklarını, çoğulculuğu, laikliği, kısa etekleri, dans etmeyi, sakalsızlığı, evrim teorisini, cinsiyeti yok etmek istiyorlar. Onlar zorba kişiler, Müslümanlar değiller. Köktenciler bizim hiçbir şeye inanmadığımıza inanıyorlar.

Türkiye freni patlamış, uçuruma sürüklenen yolcu dolu bir otobüs misali. Birileri hala “en iyi kaptan bizim kaptan” diye içerde tempo tutuyor!

İster hükümet olsun, ister asker ve sivil ciddi anlamda iletişim sorunumuz var.

Tıpkı gümüş yerine kâğıt para gibi, dünyada da gerçek saygı, gerçek dostluk yerine bunların yapmacık gösterileri, olabildiğince de doğal anlatıma büründürülmüş jestleri tedavüldedir. Ama öte yandan, saygıyı ve dostluğu gerçekten hak etmiş kişilerin olup olmadığı da soruya vurulabilir. Ne olursa olsun ben içten bir köpeğin kuyruk sallamasına, bu tür yüz gösteri ve jestten daha çok değer veririm.

Tekel işçilerinin karşılaştığı olay sosyal bir devlet halinden çıktığımızın göstergesidir.