#şöhret

Şöhretin sevincini ve hüznünü kırkını geçince tadanlar, kendilerine bakmayı bilirler.

Yirmi yaşında şöhret kazananlara gelince, hiçbir şey bilmezler ve girdaba kapılırlar.

Dikkat çekmek için hiçbir şey yapmadım.

Birden Sagopa Kajmer olmadım. İlk başta tanımadıkları bir insandım. Şarkılarım sayesinde yavaş yavaş her şey meydana geldi.

Nice ünlü kişileri yer altına gömdüler de varlıklarından yeryüzünde iz kalmadı... Toprak, kendisine teslim ettikleri o kocamış leşi öyle bir yedi ki, sonunda kemiği bile kalmadı.

Bu göz alıcı bir şey; ben "Ben Robbie Williams'ım" diyorum. Ve insanlar bir sonraki sözümün ne olacağına ilgi gösteriyorlar. Bu mükemmel çünkü ben Stoke-on-Trent'te doğmuş bir avanağım.

Bu sene tekrar başka bir ödülü kabul ettiğim için çok mütevazıyım. Geçen sene çok ukalaydım ve dedim ki "MTV'ye bana verdiği 3 ev, 5 araba ve süpermodel kız arkadaş için teşekkür etmek istiyorum, bir hayali yaşıyorum." Süpermodel kız arkadaşım çok iştahsızdı ve lezbiyen olmaya karar verdi. 3 evin mortage geri ödemelerine ayak uyduramadım, bu yüzden bir karavanda yaşıyorum. Sahip olduğum 5 araba, hepsini zararı karşılamak için sattım. Lütfen albümlerimi almaya devam edin. Bir kabusu yaşıyorum.

MTV'ye bana verdiği 3 ev,5 araba ve süpermodel kız arkadaş için teşekkür etmek istiyorum, bir hayali yaşıyorum.

İnsanların beni tanımadan hakkımda konuşmalarından nefret ediyorum.

Çok kere iyi insanlar bile kendilerini şöhret merakından kurtaramazlar.

Şöhret arzusu bilge insanların ertelediği son zayıflık.

İnsanlar beni önce Pelin Öztekin, ardından Rasim Öztekin'in kızı olarak tanıdı.

Biri bana, "Ama Beatles materyalizm karşıtıydı." dedi. Bu büyük bir mit.

Her oyuncu kendisi hakkında basılan her şeyin kötü olduğuna yürekten inanır.

Meşhur olacağım büyük adam olacağım diyordum. Yerlere göklere duvarlara her yere doğuş Yazıyordum meşhur oldum adam oldum mu acaba..

İnsan kendine emek verip yatırım yaparsa, tahtını ve tacını da kendi yapar. Biri birinin veliahtıysa benzeri demektir. Biri yaşarken, diğeri başarı kazanamaz. Bence taklit intihar gibi bir şey. Taklitli şöhretlerin ömrü çok kısa sürer.

Benem aşık ki rüsvalıkta tutdı şöhretim şehri/ yazanlar kıssa-ı mecnun'u hep yabane yazmışlar.

Kimseyi kandırmadım. Ama insanların kendilerini kandırmasına izin verdim. Hiçbiri benim kim ya da ne olduğumla ilgilenmedi. Bunun yerine benim için bir karakter yaratmayı tercih ettiler. Onlarla elbette tartışmayacaktım. Çünkü nasılsa olmadığım birine aşıklardı.

İnsanlar beni görüp çok güzel bir hayat yaşadığımı düşünüyorlar. Ama ben dünyanın en çok tehlike altında olan adamını, ABD başkanını seven bir kadınım, ne büyük acılar içinde kıvrandığımı bilemezsiniz.

Hakkınızda hiçbir şey bilmeden size tapıyorlarsa aynı nedenle sizden nefret de edebilirler.

Hollywood öyle bir yerdir ki; bir öpücük için size 1000 dolar öderler ama ruhunuzu satın almak için 50 cent verirler. Bunu biliyorum çünkü, ilk teklifi defalarca redederek 50 cente razı oldum.

New York’a gittiğimde bir hayalim vardı. Büyük bir yıldız olmak istiyordum, kimseyi tanımıyordum, dans etmek istiyordum, şarkı söylemek istiyordum, insanları mutlu etmek istiyordum, ünlü olmak istiyordum, herkesin beni sevmesini istiyordum. Bir yıldız olmak istiyordum. Gerçekten çok çalıştım ve hayalim gerçekleşti.

Ne zaman hakkımda bir yazı çıksa, adımın ardından yaşım yazılıyor. Bu şunu söylemek gibi bir şey; 'İşte Madonna, ama unutmayın yaşı bu, o yüzden artık bir önemi yok.' ya da 'Hadi bunu herkese hatırlatarak onu cezalandıralım.' İnsanları yaşı ile baskı altına alarak onları sınırlandırıyorlar.

İnanılmaz derecede ünlü bir insan olarak, -özellikle bu ülkede- belirli bir süreliğine sadece insanların onayı dahilinde istediğini yapabiliyorsun. İnsanlar senin üzerinden yaşıyor ve hem sen olmak hem de senin yaptıklarını yapmak istiyor. Ama bu hiçbir zaman böyle devam edemez, çünkü bazı şeylerin olması gerekiyor; Ortalıktan kaybolman, kendini tüketmen ya da kafandaki fikirlerin bitmesi lazım. Evlenip bir sürü çocuk yapman gerek ya da şişmanlaman filan lazım. İçki ya da uyuşturucu sorunun olmalı. Rehabilitasyona girip çıkman gerekir ki herkes sana acıyabilsin. Ya da en basiti kendini öldürmen lazım. Aslında bunların hiçbiri bana olmadığı için insanlar tüm bu “kariyeri bitti, şimdi kendisi de bitti, o başarısız” açıklamalarını yapıyorlar. Ama bunlar kulağa değerlendirmeden ziyade bir dilek gibi geliyor.