#siyaset

Herkes havalardan bahsediyor, biz hariç.

Halkçı olmayan bir milliyetçilik, sadece bir siyasi dolandırıcılık konusudur ve adı “ faşizm ” dir.

Kusura bakılmasın, bizim demokrasimiz, biraz pille çalışan radyolara benziyor!

Bülent Ecevit değişmemiş, açıkça başkalaşmıştır. Gerçeği artık açık açık görmek gerekiyor: Ecevit artık eski Ecevit değildir. "ANAP'ın umudu"dur; eski Ülkücülerin alkışladıkları, tarikatların bağırlarına bastıkları Ecevit'tir.

Buradan bütün kamuoyuna ilan ediyorum: Bu tarihten itibaren, başıma bir şey gelirse, sorumlusu Melih Gökçek'tir!

Anayasayı bir kere delmekle bir şey olmaz.

Türkiye, bugün mütareke tarihindekinden daha kötü durumdadır.

Eğer şerefsiz denilen o Hilmi bunu yapmazsa, Meclis onu kulağından tutar, kaldırır, fırlatır atar... Eğer atmazsa Meclis şerefsiz olur.

Hakikate!

Bazıları siyaseti küçümseyebilir ama biz siyasetle uğraşanlar biliriz ki siyaset burada insanın dimdik ayakta durduğu yerdir. Pek çok sert çekişmesi olduğunu bilmeme rağmen, yine de kalbi biraz daha hızlı atan arenadır. Bazen alçakça hilelerin yeriyse, daha çok asil amaçların peşinde koşma yeridir. Dost-düşman herkesin iyi olmasını dilerim. Bu budur. Son.

Dürüst olmak gerekirse, politikacıların dini inançlarını büyütmesinden hoşlanmıyorum, o yüzden ben bunu büyütmüyorum.

Kollarına Tanrı'yı takan politikacılara tahammül edemiyorum.

Ben siyasete İşçi Partisi'ni değiştirmek için gelmedim. Ülkeyi değiştirmek için siyasete girdim.

Hitler, Stalin ve Pol Pot din karşıtıydılar, ama bu sebep oldukları vahşeti engelleyemedi.

Allah laikliğin belasını versin.

Kuvvetli bir hükümdarın adil bir veziri, efendisinin bütün adaletsizliklerini tamir edebilir. Fakat bizzat vezir de zalim olursa devlet binası yerle bir olur.

Bütün evrende her şeyin yaratıcısı ve efendisi olan bir Tanrı vardır... İnsan topluluğunun en iyi yönetim biçimi de tek bir kişi tarafından yönetilenidir.

Platon der ki: Günün birinde filozoflar kral ya da krallar filozof olursa, insanlık o zaman mutluluğa kavuşur.

Halkın yararından söz edenler, aslında kendi çıkarlarından başka bir şey düşünmezler.

Kralların meclisinde felsefenin yeri olmaz.

Rakip siyasi kurumlar arasında yapılan seçim gibi, rakip paradigmalar arasındaki de aslında birbirine tamamen zıt toplumsal yaşam tarzları arasında yapılacak bir tercihtir. Böyle olduğu için de, söz konusu tercih yalnızca olağan bilime özgü değer yargıları tarafından belirlenemez. Çünkü bu değerler zaten üzerinde mücadele yapılan paradigmaya bağlıdır. Paradigmalar, paradigma seçimi üzerine bir tartışmaya girdikleri zaman, ister istemez döngüsel bir rol oynarlar. Her kesim, kendi paradigmasını savunmak için gene kendi paradigmasını kullanmak durumundadır.

Gerek siyasi gerek bilimsel gelişmede devrimin ön koşulu, düzenin bunalıma varan ölçüde işlerliğini yitirdiğini haber veren belirtilerin algılanmasıdır.

Halkı disiplin ve barış içinde tutmak isteyen kurucularının dine dair getirdiği kuralların kabul görmesi için bunların kendilerinden değil de bir tanrıdan ya da insan üstü bir varlıktan kaynaklandığı sanısını yaymışlardır.

Özgürlük hiçbir zaman verili değildir, her zaman tehdit altındadır. Mutlak belirlilik, her defasında da, özgürlük yoksunluğudur.