#saray

Allah senin kapından aşk sarayına bir insan alacaksa, o insana sen nasıl ben seni sevmiyorum dersin?

Diyar-ı küfrü gezdim beldeler kâşâneler gördüm

Evladı askerde olan, polis anneleri… Bunların hepsi bizim de evlatlarımız. Anneler babalar bilmelidir. Bu evlatları vatan savunması için ölüme göndermiyorlar, saray savunması için gönderiyorlar. Vatanımız ortak vatansa, hep beraber el ele savunalım. Bunu 1071’de de yaptık, şimdi yine yapalım. Ama kimse şimdi bir partinin çıkarı, hele hele bir kişinin çıkarı için savaşmamızı istemesin. Sizler de ana babasınız, onları bir sarayın çıkarına kurban etmeyelim. Ortada bir vatan sorunu yok, ortada bir sarayın savunulması sorunu var.

Bana mensup olan, sarayıma iltica eden, masumiyeti de bence malum olan bir adamı garezkar düşmanlarına teslim edemem. Zorla içeri girmek isteyenleri vururum… Beni öldürmedikçe Şaban Efendi’yi alamazlar.

İslamiyet dairesine girdikten sonra Türklerin edebî hayatlarında bir ikilik hasıl oldu. Halk yine kendi eski şiirleriyle, eski ozanlarıyla, kopuzlarıyla yaşadı. Fakat Arap, Acem kültürü alan medrese ve saray, tamamıyla o tesir altında kaldı.

Aslında saray mensubu nedir? O, kralların ve insanların talihsizliğinin onu gözlerinden gizlemek için egemenle hakikatin arasına koyduğu bir adamdır.

Nihayet medrese ve saray. Efendilerinin her cinayetine eli titremeden fetva veren yıkılış çağlarının uluma-yı rüsumu: Mensuplarını herhangi bir vatandaş gibi askere yollamaz, ezelî zillet içinde, bu zilletin nimeti saydığı bir takım imtiyazları inatçılıkla muhafazaya çalışırdı.

Saraylar saltanatlar çöker kan susar bir gün. Zulüm biter, menekşeler de açılır üstümüzde, leylaklar da güler. Bugünlerden geriye bir yarına gidenler kalır, bir de yarınlar adına direnenler.

Oturup bir halkın yüreğine duvarları korkudan saraylar kurdular.

Saraylar saltanatlar çöker, kan susar birgün zulüm biter.

Saraylar saltanatlar çöker kan susar birgün zulüm biter.

Babam içki içmez, içenleri hoş görmezdi. Saraya sokulmasını da yasak etmişti. Sigara ve kahveyi severdi, hatta, sigarayı çok içerdi diyebilirim. (...) Babam, günün çalışma saatleri bittiği vakit, hareme gelirdi. Müzik dinlemek, Saray tiyatrosunda sahne oyunlarını seyretmek en ziyade sevdiği eğlenceleriydi. (...) Haremdeki kızlar tarafından icra edilen, piyano, keman ve sazlardan mürekkep küçük bir orkestrayı, babam sık sık dinlerdi, yine onlar tarafından yapılan İspanyol bale ve danslarını da alaka ile takip ederdi.

İlk şaşırmak ilk adımda başladı diyorum. Daire-i hususiye bu mu idi?