#milliyetçilik

Tatlı su milliyetçileri...

Ben Türk milliyetçisiyim arkadaş!

Milliyetçilik, anarşistlik siyasi özellikler değildir, insan işletim sistemleridir.

Ben de Türk'üm, Allah başka bir keder vermesin.

Türk Milletinin hayatî meselesi, tamamen kendinden olan kendini çok seven milli tarihine, milli kültürüne gönülden bağlı ve bu değerlere yabancılaşmamış aydın ve milliyetçi kadrolardır. İşte milli eğitim Türk Milletine daima bunları vermelidir.

Bir feminist dünyanın neresine gitse feministlerin buluştuğu bir networke katılabilir. Bir sosyalist de öyle... Ya da bir gay, bir çevreci, satranç ya da briç oyuncusu... Küçük bir internet araştırmasıyla derhal bir topluluğa dahil olabilir. Ama bir milliyetçi sadece kendi ülkesinde, kendi arkadaşlarına mecbur kalır. Bir Türk milliyetçisiyle bir Yunan milliyetçisi karşılıklı rakı bile içemezler.

Bir insanın onuru mensubu olduğu milletin yüceliği ve şerefi ile eşdeğerdedir.

Bu kanunlar sayesinde Hansların Hasanlardan daha kıymetli olduğunu öğreniyoruz...

Bu ülkenin parası yani finansı Türklerde olmalı, bu ülkenin sokaklarında huzur olmalı. Ancak bu şartlarda bu devletin bizim olduğunu söyleyebiliriz.

Vefat etme ihtimali için burada itiraf ediyorum ki, Alman ulusunu taşkın aptallığı yüzünden küçümsüyorum ve ona ait olmaktan utanıyorum.

Her halk diğer halkları kötüler ve hepsi de haklı.

En değersiz gurur, milli gururdur. Bu, onunla gurur duyandaki bireysel özelliklerin yoksunluğunu ele verir çünkü insan neden milyonlarca insanlarla paylaştığı bir özelliğe tutunma gereği duyarbilir ki başka türlü? Dikkate değer kişisel niteliklere sahip olan, sürekli göz önünde bulundurduğu ülkesinin hatalarını açıkça görebilecektir. Ama dünyada gurur duyabilecek hiçbir şeyi olmayan her zavallı aptal gurur duyabilmek için son çare olarak ait olduğu ülkesi ile gurur duyar.

Bireysellik milliyetten bin kat daha fazla dikkate alınmayı hak eder.

Seçim rekabeti milliyetçi unsurları teşvik eder ve dolayısıyla fay hattı anlaşmazlıklarının fay hattı savaşlarına dönüşecek şekilde yoğunluk kazanmasına neden olur.

Ukrayna, Ukraynaca konuşan milliyetçi Uniat Batı ve Rusça konuşan Ortodoks Doğu arasında bölünmüştür.

CHP'nin Atatürk maskesi düşmüş, altındaki HDP yüzü apaçık görünmüştür. Bunlar zaten Atatürk konusunda samimi olsalardı bugün emperyalizme karşı verilen Mavi Vatan ve Misakımilli konularında devletimizin yanında yer alırlardı. Bunlar Libya'da Hafterci, Suriye'de Esadcı, Pensilvanya'da FETÖ'cü, Kandil'de PKK'lı olmuş ama bir kere bile Türk milletinin yanında durmayı başaramamışlardır.

Dağa kartal da gider yılan da. Ama biri uçarak gider diğeri sürünerek. Biz Türk milleti olarak kartal gibi yaşayacak ve kartal gibi hâkim olacağız. Zenginliklerimizi kendimiz kullanırsak ekonomik güç bulur, milletimiz rahat yaşar, Türk milleti özlediği huzura kavuşur.

Bizim milliyetimize, milletimize ve dilimize bağlı olmamız lazım. Bunlar olduğu takdirde, Türkün eline su dökecek milleti dünyada göremiyorum ben..

Dünyanın neresinde bir Türk varsa, nerede kendini Türk hisseden biri varsa orası Türk dünyasıdır. Türk dünyasının kalbidir.

Türkiye solu bugün hâlâ Kemalizmi, MDD'ciliği, milliliği aşabilmiş değil; gönlünde aslen sosyalizm değil, "tam bağımsız gerçekten demokratik Türkiye" yatan bir sol; anti-kapitalist değil, anti-emperyalist bir sol...

Maoculara ırkçı/milliyetçi dememe kızanlar "Doğu", "Perinçek", "Soner", "Yalçın", "İşçi", "Partisi" kelimelerini hiç duymamış olsa gerek.

Dünyada en büyük iftiharım Türk yaratıldığımdır. Bu kadar tarih okudum, Türk kadar kahraman, mert, iyi yürekli, zeki ve akl-ı selim sahibi insan, Türk kadar büyük ve yüksek bir tarihe malik bir millet görmedim.

Onlardan istediğimiz sade Türkçe konuşmak ve bir Türk gibi düşünmektir, başka bir şey değil! Bunu istemeyenler memleketi derhal terk etmelidir. Namusun icabı budur. Puştluğa gerek yok!

Bu büyük devrin muvaffakiyetlerinin başlıca sebebleri, Saray belâsının ortadan kalkıp yerine konan hâkimiyet-i millîye, ricâl ve kumandanlarda yüce bir aşk halinde milliyet duygusu yâni Türklük ruhu olması, namuskârlık, çalışkanlık, azîm ve cür'et ile çalışma ve Merkez-i Hükûmet'in ecnebîlerin, fesatçıların varamıyacağı bir yerde, yâni Anadolu ortasında olmasıdır.