#merhamet

Hayvanların hakları olmadığı ve onlara davranışımızın ahlaken önemsiz olduğu iddiası Batı barbarlığının ve ilkelliğinin mükemmel bir örneğidir.

Hayvanlara karşı acımasız olan, iyi bir insan olamaz.

Birkaç yıl önce Times'da verilen bir haberi doğrusu içim ferahlayarak okumuştum. Kapısının önünde tasmaya vurulmuş, iri yarı bir köpek besleyen bir İngiliz lordu'nun bir gün bahçede yürürken köpeğine bakmak aklına gelmiş, yanına gidip hayvanın başını okşamış. Bunun üzerine köpek bir atılışta lordun kolunu parçalamış: Hayvan gayet haklıydı, sanki bununla şunu söyler gibiydi: 'Sen benim efendim değilsin, benim şu kısa hayatımı cehenneme çeviren şeytanımsın'. Dileyelim, köpekleri zincire vuran bütün insanların akıbeti olsun bu.

Gerçek kalp her şeyi affeder.

Yaşı, cinsiyeti, ırkı, cinsel yönelimi ya da türü her ne olursa olsun tüm canlıların merhamete ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Bir sandviçin içine değil de hayvan barınağına gittiğini bilmek beni çok mutlu ediyor.

Emrindekileri bağışlamasını bilmeyenler, bir gün bu insanların affına muhtaç olurlar.

Yüreğimizden gelen doğal, yapmacıksız duyguları zorla bastırmadığımız sürece insanın içinde diğer canlıları öldürme ve canını yakmaktan nefret etme duygusunun var olacağı açıktır. Ve yine hiç kuşku yok ki, insanlar yedikleri hayvanları bizzat kesmek zorunda kalsalardı, çoğu et yemekten vazgeçerdi.

Düşmanı yendikten sonra öfkeyle karar vermeyin veya onu küçük düşürmeyin.

Merhamet nedeniyle hayvanlar üzerinde deneyler yapılmasaydı, insanlık köklü bir ilerleme kaydedebilirdi.

Elim birine değsin Isıtayım üşüdüyse Boşa gitmesin son sıcaklığım!

Başkalarının hakkını yememek, haksızlık yapmamak, merhametli olmak, başkalarının hareketlerini yargılarken insaflı davranmak da mesut olmanın esaslarındandır. Çünkü hak yiyen, haksızlık yapan, merhametsiz olan bir kimse, içinde esen bu fırtınalarla kendi iç huzurunu dağıtmış olur.

Hayatın amacı mutlu olmak değildir. İşe yarar olmaktır. Onurlu olmaktır. Merhametli olmaktır. Yaşadığın süre boyunca bir fark yaratmaktır.

Başkalarını hep bağışla; kendini hiç bağışlama.

Yeryüzünün neresinde bir zulüm, bir gözyaşı varsa başta gönül coğrafyası olmak üzere tüm insanlığın yaşadığı her coğrafyaya muhabbetimizi, sevgimizi ve yardımlarımızı her daim götürmüşüzdür.

Güç, elinde her türlü öldürme imkanı varken bağışlayabilme becerisidir; gerçek güç merhamettir.

…Yani Müslüman insanlar eğer, 7 yaşında 10 yaşında küçücük çocuklarını zifaf odalarına koyuyorlarsa, alimler ve devlet erbabı önce, anaların ve babaların şefkat ve merhametlerinin nereye gittiğini araştıran bir kanun çıkarsınlar o zaman. Kendi doğurduğu çocuğu insan kurda yem eder de, 8 yaşında zifaf odasına nasıl koyar?!… Bunlar baba mı? Bunlar ana mı? ‘Bunların hepsi müşahede altına alınsın, zindanlara alınsın’ diye bir teklife de sıcak bakarız. Bu kadar evladına merhametsiz olan, evladının üzerinden servet kurmaya çalışan bir insanı da, nasıl Müslüman olarak, sen Müslümanların camisine geliyorsun diye tenkit ederiz herhalde.

Nefret dolu, kinci kimselere kızmamalıyız. Onlar adına üzülmeliyiz. Onlar bize zarar veremezler. Onlar Allah'ın dinine zarar veremezler. Yalnızca kendilerine zarar verirler.

Birini affetmek, sadece ona iyilik yapmakla ilgili değildir. Aynı zamanda, senin kendi kalbindeki bir yarayı iyileştirmenle ilgilidir.

Herhangi bir günahtan daha ziyankâr olan nedir? - Tüm güçsüzlere ve kusurlulara karşı duyulan merhametten doğan eylem - Hristiyanlık.

Tanrı öldü: insana acımasından öldü tanrı.

En büyük engellilik duygusal engelliliktir. Görünmeyen engellidirler. 5 özelliği vardır bunların: İnatçılık, negatiflik, bencillik, soğukluk, merhametsizlik...

Düşene gülen acıyandan çok bulunur.

Romanlarımı yazarken tahammülsüzlüğe karşı tahammülü; vicdansızlığa karşı vicdanı; merhametsizliğe karşı merhameti; birlikte yaşamanın erdem olduğunu işleyerek yoğurmaya çalıştım.

Merhamet, insanlara kötülük edenleri cezalandırmak; barbarlık ise o kişileri affetmektir…