#dna

Sonuçlar sarmal bir yapıya işaret ediyor.

Doğa ne naziktir, ne de kaba. Ne acıya karşıdır, ne de acıdan yanadır. Doğa, DNA'nın varkalımını etkilemedikçe, acıya hiçbir şekilde önem vermez. Örneğin, öldürücü bir ısırığa maruz kalmadan önce ceylanları uyuşturan bir gen düşünmek kolaydır. Doğal seçim böyle bir geni tercih eder miydi? Ceylanı uyuşturma eylemi genin sonraki kuşaklara aktarılma şansını artırmadıkça, hayır.

...DNA bilmez de, umursamaz da. DNA yalnızca vardır. Ve biz, onun müziğiyle dans ederiz.

Uzak bir gelecekte, bir gün, akıllı bilgisayarlar kendi kayıp başlangıçlarını arayacaklar mı? İçlerinden biri, kendi vücutlarının silisyuma dayalı elektronik ilkeleri yerine organik karbon kimyasını temel alan, çok çok uzak, ilksel bir yaşam biçiminden ortaya çıktıkları gerçeğini -kendilerine çok aykırı da gelse- öne sürecek mi? Cairns-Smith adında bir robot Electronic Takeover (Elektronik Devralış) başlıklı bir kitap yazar mı acaba? Kemer benzetmesinin elektronik bir eşdeğerini keşfeder ve bilgisayarların bir anda, kendiliklerinden var olmadıklarını, daha önceki bir birikimli seçilim sürecinden geçerek ortaya çıktıklarını anlar mı? Ayrıntılara dalar ve elektronik gasbın kurbanı olmuş, akla uygun bir kopyalayıcı tasarlar mı? Yeterince uzak görüşlü olup, DNA’nın da daha ırak ve ilkel kopyalayıcıların inorganik silikat kristallerinin rolünü çaldığını tahmin eder mi? Eğer bu robotun şiirsel bir yanı varsa, sonunda silisyuma dayalı bir yaşama geri dönmenin adaletin yerini bulması olduğunu, DNA’nm perde arasından, çok çok uzun sürmüş bir perde arasından başka bir şey olmadığını düşünür mü dersiniz?

Dünyanın işlenmesinde son ulaşıldığında DNA da protein işleme makinesi için yer kalmadığından bir problem ortaya çıkar Bu problem olarak dinle uçta tekrarlanan bir grup nükleotidin var ile çözümlenir Eğer özel bir enzim uzunluklarını yenilemezse bunlar her bölünmede kıskanırlar daha fazla bölünme sonucu terlemeler daha çok kısalır ve eğer yok olurlarsa daha fazla DNA eşlemesi yapılamaz Bu da yaşlanmaya sebep olur.

DNA hasarı varsa, DNA sentezi başlamaz. bu kontrol, p53 olarak bilinen çok önemli bir protein içerir; bu protein, hasar düzelene kadar DNA sentezini geciktirir ya döngüyü ertele ya da hücrenin kansorejen olmasındansa intihar etmesine ve ölmesine neden olur.

İmprinting, Bir genin işlevini engellemenin bir yoludur ve DNA'nın özel bölgelerine genlerin kopyalanmasını durduran bir kimyasal bileşik olan Metil grubunun yerleşmesiyle yani metilasyon yoluyla gerçekleşir.

Kodonlar örtüşüyor mu? Başka bir deyişle, genetik mesajı okurken, iki veya daha fazla kodonun üyesi olan bir temel buluyor muyuz? Artık kodonların çakışmadığı oldukça kesin görünüyor.

Örneğin, tüm kodonlar üçlüse, mesajın doğru okunmasına ek olarak, doğru yerde üçlü gruplar halinde gruplamaya başlamazsak elde edeceğimiz iki yanlış okuma vardır.

Daha önce bahsedilen dolaylı genetik kanıtların aksine, doğrudan biyokimyasal yöntemlerle kodun gerçekten bir üçlü kod olduğu henüz gösterilmemiştir.

Artık, herhangi bir proteinin amino asit dizisinin, belirli bir nükleik asit molekülünün bazı bölgelerindeki baz dizisi tarafından belirlendiği kesin görünüyor.

Yaşamın sırrını keşfettik.

Kalıtım bilimi konusundaki çalışmalarım su götürmez bir şekilde gösterdi ki Darwin canlıların uzun bir zaman alarak doğal seçilimle nasıl meydana geldiğine, ortak bir atadan nasıl türediğine ilişkin söylediklerinde haklıydı. Darwin'in moleküler biyoloji bilmediği düşünülünce onun ne kadar ileri görüşlü olduğu ortaya çıkıyor. Şimdi DNA'nın dijital koduna ulaştık ki bu evrimin en sağlam kanıtı.