#devlet

Yasa yalnızca hükümet yetkilileri tarafından onaylanırsa, tüm yasalar sona erer.

Devlette namussuzluk olunca bütün milletin ahlâkı zehirlenir.

Ne mutlu gençler, çünkü ulusal borcu miras alacaklar.

Adalet, milletlerin ekmeğidir; milletler daima adalete acıkırlar.

Hiçbir ülke, dünyanın her yerinde, her anında, aynı anda akıllıca davranamaz.

Amerikan Devleti'nin bize emrettiği ve öğrettiği gibi hissetmiyorum. Bakın söylüyorum. Benim aklım öyle çalışmıyor. Bir moron gibi yaptığım bir şey var adı: Düşünmek. Kendi görüşlerimi de oluşturmayı sevdiğim için pek iyi bir Amerikalı değilim. Bana söylendiği anda yere yuvarlanmıyorum. Ne yazık ki çoğu Amerikalı emir verildiği anda yere yuvarlanır. Ben böyle değilim. Hayatımda uyduğum kesin kurallarım var. Birinci kuralım: Devletin bana söylediği hiçbir şeye inanmamak. Hiçbir şeye.

Asıl sorun çok az değil, çok fazla devlettir.

Ancak ilmi bir ihtiyaçtan dolayı devlet başkanı ile yakin ilişki içinde ol. Onun yanında ateş içerisinde imiş gibi ol. Çünkü sultan kendisi için istediğini başka hiç kimse için istemez.

Adil olmayan yasalar mevcuttur: Onlara itaat etmekle yetinelim mi, yoksa bu yasaları değiştirinceye kadar onlara itaat mi edelim, yoksa bu yasaları ihlal mi edelim? (...) Fakat bilinmelidir ki, devletin kendisi çözüm olarak mevcut kötülükten daha kötüdür.

Devlet, bireyi kendisinden daha büyük ve bağımsız bir güç olarak kabul etmediği sürece, gerçek anlamda özgürlükçü ve aydınlanmacı bir devletten söz etmek olanaksızdır.

En iyi hükümet, en az yöneten hükümettir.

Cumhuriyete verebileceğimiz en büyük armağan, gençlerimizin eğitilmesi olacaktır.

Çok kültürlülük konsepti, demokratik bir toplumla zor uyuşur. Belki çok uzun sürede [mümkündür]. Fakat çok kültürlü toplumların şimdiye kadar nerede işlediğini sorduğumuzda onların sadece güçlü otoriter bir devletin varolduğu yerlerde huzurlu olarak işlediğini görürüz. Bu bağlamda 1960'lı yılların başında muhacir işçileri yabancı kültürlerden memlekete getirmemiz hataydı.

Hukuk devletinin kazanması veya kaybetmesi mevzu bahis değildir, sadece mevcut olmak durumundadır!

İstihbarat teşkilatları zavallıdırlar. İki psikolojik hastalıktan mustariplerdir: Birincisi gerçekten yaptıkları için umumi efkârdan takdir edilmezlikleridir. Bu, gizli çalıştıkları için kaçınılmazdır ve ruhu deforme eder. Diğer hastalık, kendi memleketlerinin millî menfaatleri kendi hükümetlerinden çok daha iyi anladığı inancına olan meyildir. Bu ikinci hastalıklarından dolayı onlara itimadım yoktur.

Eşcinsellik, devlette her erdemi, erdem için her temeli geri alır ve devleti temellerinden yok eder. Hepsi bu kadar değil: eşcinsel birisi tamamen akıl hastası bir adamdır. Yumuşaktır, her açıdan bir korkaktır. Savaşta orada burada cesur olabileceğine inanıyorum; sivil cesaret alanında, ancak onlar var olan en korkak kişilerdir.

Herhangi Bir Ülkenin Milletleri Haklarını Anlar ve Korurlarsa, En Küçük Devlet En Büyük Ülke Kadar Güçlü Olacaktır.

Her an kendisinden kurtarılmaya ihtiyaç duymayacak kadar erdemli ve bilge bir ülke hiç olmadı.

Ordu sadece ulusal gücün göstergesi değil, belki Ordu düzen, uygarlık, kurumsal ve ekonomik sağlamlığın, siyaset üstü olmanın, İslami ve millî olmanın da göstergesi ve sembolüdür.

Tiyatro konusunda devletten yardım almak bana biraz ters geliyor.

Devlet hiçbir zaman bireyin zihinsel ve ahlaki iç dünyasıyla yüzleşmez; sadece vücudu ve de duyularıyla karşı karşıya gelir.

Devletler arasinda savaşın ortadan kalkması, iktidarin da sonunu getirir mi?

Zeki yönetici, hukukun insanları seçmesini sağlar ve kendisi hiçbir keyfi atama yapmaz; hukuk ölçüsünü haklı kılar ve keyfi bir yargıya varmaz.

Yasayı uygulayanlar güçlü olursa, devlet güçlü olur; zayıflarsa, devlet de zayıflar.