#aşk

Dört kitabın manasını okudum tahsil ettim. Aşka gelince gördüm, bir uzun hece imiş.

Dağa düşer kül eyler, gönüllere yol eyler, sultanları kul eyler, hikmetli nesnedir aşk.

Cennet cennet dedikleri, 3 köşkle birkaç huri. İsteyene ver onları, bana seni gerek seni...

Benim uçmak neme gerek, hergiz gözüm ona bakmaz.

Ben sevdiğimi demez isem, sevmek derdi boğar beni.

Ben gelmedim dâvi (dava) için, Benim işim sevgi için Aşkın yeri gönüllerdir, Gönüller yapmaya geldim.

Aşıklar ölmez, ölen hayvan imiş.

Aşık olamayan adem benzer yemişsiz ağaca.

Aşk aşıkı şir eder, aslanı zencir eder, katı taşı mum eder.

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.

İçimi yalayıp geçen hüzün geride mutlu düşler bırakıyor sevgili.

Unutmak zaman ister demiştim, yanılmışım. Zaman değil yürek istiyormuş. O da sende kaldı.

Neymiş? Birini seviyorsak serbest bırakacakmışız. Dönerse bizimmiş. Dönmezse hiç bizim olmayacakmış. Güvercin besliyoruz sanki.

Ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim.

Kilimler üzerinde sere serpe
Deir Morran'da,
Sabah fincanları boşalırken
Yanımda Omm Kolthum,
Kimin umurunda
Chalcedon'da askerlerimizi mahveden
Ateş ve veba
(İstanbul kuşatmasını anlattığı bir şiiri. "Chalchedon", bugünkü Kadıköy; Omm Kolthum ise karılarından biridir.)

Aşkla müzikle çoşkunlukla dansla sevdiği şeyleri yaparken insan kendinden arınıyor, böyle yolculuklardan her dönüşünde daha diri daha temiz bir ruha bedene sahip oluyor insan.

Şiirdeki aşkla hayattaki aşk ne kadar birbirine benzemiyormuş.

Dünyada ne ikbal ne servet dileriz, Hattâ ne de ukbâda saadet dileriz. Aşkın gül açan bülbül öten vaktinde Yaranla tarab yâr ile vuslat dileriz.

Cân virürken hançeründen sun bana bir pâre su
Hâlet-i nez' üzere gâyet hoş gelür bîmâra su

Öldüğüm ağlamazın korkum odur kim ölicek
Seni kimler seve ben âşık-ı mahzûn yerine

Cefâya sabr ider ölüp gidince âşık-ı sâdık
Adavet idemez yâra mahabbet itmez ağyâra

Cennette dahı gönlüm açılmaya zerrece
Bir gün ölürsem ol meh-i zerrîn külehsiz

Yahyâ ölüp gidince kûyı kilâbı gibi
Var iken âsitânı gayrı mekânda yatmaz

Seni togrulug ile sevdi çün kim ey sehî-kâmet
Ölürse meşhed-i Yahyâda bitmez bir giyâh eğri